Dag 12 - Sarria - Portomarín
Door: Suze Billmann
Blijf op de hoogte en volg Suze
19 September 2009 | Spanje, Portomarín
Zoals iedere ochtend ging de biologische klok om 06.00u af en na nog een half uurtje doezelen om half 7 tijd om uit de veren te gaan en te genieten van een lekker bad. Daarna rugzak pakken en tijd om te gaan ontbijten. Buiten kwam ik Anna tegen en na even kort gebabbeld te hebben, Pépe en zijn vrouw gedag te hebben gezegd, naar het tentje gegaan waar ik gisteren ook heb ontbeten.
Na een heerlijk ontbijt ben ik om 08.30u op pad gegaan. Het kostte me ongeveer één uur om op toeren te komen. Mijn kuiten waren keihard en de huid van mijn rechter scheenbeen trok enorm, maar na één uur ging het lopen weer lekker.
Aangezien het weekend is, zijn er veel Spanjaarden op de camino en ik ben blij als het weer maandag is. Voor hen is het een weekend goedkoop er op uit zijn en kletsen ze elkaar onder het lopen de oren van de kop. Ik loop ze dan ook het liefst zo snel mogelijk voorbij, dan wel laat hun aan mij voorbij lopen. Ik verlang tijdens het lopen echt naar stilte; loop het liefste alleen en geniet ondertussen van het prachtige landschap. 's Avonds vind ik het wel prettig om gezelschap te hebben, maar ook dan maar voor even. Ik merk dat ik erg op mezelf ben en geen moeite doe om aansluiting te vinden. De mensen die ik tegenkom groet ik vriendelijk, maar verder stel ik me gereserveerd op. De meesten lopen in groepjes en lopen de camino met een ander doel dan ik. Voor mij is het een reis van afscheid nemen van mijn oude ik, mijn verleden, nadenken over mijn toekomst en een weg naar de stem van mijn ziel en dat kan naar mijn mening alleen in stilte en door op jezelf te zijn. In het ieder geval gedurende de dag dat ik de camino loop.
Wat me de laatste 5 á 6 dagen onderweg tijdens het lopen opvalt , is dat ik iedere 500m een roodborstje zie....alsof het wegwijzers zijn.....wegwijzers naar Santiago. Elke keer als ik er een zie of hoor, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Ik hoop dat dit tot aan Santiago zo blijft.
Iets na 12.00u heb ik het 100km paaltje gepasseerd. Met een gevoel van trots. Ja, ik ben echt trots op mezelf en voel me sterk....innerlijk sterk. Nog 100km te gaan tot aan Santiago...al ruim 2/3 afgelegd. Terwijl ik bij dit paaltje stond, heb ik pap en mam een sms gestuurd. Niet lang daarna heb ik een stop gemaaktvoor koffie met cake, welke ik heb gedeeld met de 2 honden van de bareigenaar. Mijn brood heb ik vanochtend gedeeld met 2 jonge herdershonden. Ik merk dat ik liever het gezelschap van sieren dan van mensen opzoek.
De laatste anderhalf uur liep ik op vleugels en liet de andere pelgrims achter me. Om 15.00u was ik in Portomarín. Mijn slaapplaats vond ik in de gemeenschappelijke herberg. Ik slaap met 60 anderen op een slaapzaal. Het is erg krap, maar als ik slaap ben ik toch in mijn eigen droomwereld, dus maakt het niet echt uit. Toen ik tijdens de lunch zat tegenieten van een lekkere pizza kwam ik Spaanse Anna en Léon tegen en met hen afgesproken vanavond samen te gaan eten.
Twee pelgrims die binnen zaten te eten en een blonde labrador bij zich hadden, die de zaak niet naar binnen mocht, vroegen me of de hond bij mij buiten op het terras mocht liggen. Uiteraard geen probleem en de hond verwend met de korsten van mijn pizza. Toe nzij weer gingen zei de man dat hij uit dank mijn bier had betaald. Lief!
Na nog een tweede biertje gedronken was ik klaar met schrijven in mijn dagboek en ben ik naar de herberg gegaan om even een uurtje op bed te gaan liggen. Even een uitlje knappen voordat ik met Anna en Léon zou gaan eten. Ik ben echter als een blok in slaap gevallen en werd pas om 21.30u wakker. Ik ben toen nog gauw een biertje gaan drinken, een blikje cola gaan kopen en een sigaretje gaan roken. Om 22.0u lag ik weer in bed. Omdat ik net al 2,5u had geslapen en 2 mannen flink lagen te snurkenb, kon ik moeilijk in slaap komen. De jongen die boven me lag (Italiaan of Spanjaard) lag de hele tijd te woelen en te draaien, waardoor het leek of ik op een schip zat. Teon het licht uit ging zat ie ook nog hardop te kletsen met zijn buurman, waardoor in slaap vallen niet echt lukte. Na een kwartier heb ik toen maar heel hard 'sshhtt' gezegd en toen was het stil.
Ik vind de Italianen en Spanjaarden die ik in de pelgrimnpensions tref over het algemeen genomen egocentrische mensen en heb het liefst zo min mogelijk met ze van doen. In het weekend lopen, zoals ik al zei, veel Spanjaarden een stukje van de Camino als een sportief uitje en ik ervaar hun aanwezigheid als storend, want ze kletsen, met hun harde en schelle stemmen, alsof hun leven ervan af hangt. De Spanjaarden die je in de restaurantjes en barretjes ontmoet, zijn over het algemeen vrij nors. Schijnt dat de Basken daar wel om bekend staan. Maar misschien komt het ook wel door de grote getalen pelgrims die ze iedere dag zien. Aan de andere kant voorzien de pelgrims wel voor een aanzienlijk deel in hun levensonderhoud. Ik kom helaas maar weinig pelgrims tegen in de provincie Galicië/ Lugo die vanuit spiritueel oogpunt de camino lopen en alleen hun weg gaan. Maar het is goed zoals het is. Ik loop mijn eigen weg en heb daar niemand bij nodig.
Aangezien ik inmiddels ruim 4 dagen voor lig op schema, doe ik het vanaf nu wat rustiger aan. Morgen loop ik ongeveer 17,5 km en wil op 25 september in Santiago aankomen. Het is nog 93,5 km tot aan Santiago en de 25e wil ik vroeg in Santiago aankomen, zodat ik mijn Compostella (aflaat, waarmee je vrij bent van al je zonden) kan halen, voordat de hoogmis van 12.00 begint in de kathedraal. Ik loop die ochtend dan van Monte Gozo naar Santiago (4,5 km.
Ik ben voornemens om de eerste etappe naar Finesterre te lopen (22,5 km) en de 28e de bus voor de resterende 67 km. Aangekomen in FInesterre wil ik tegen de avond na het verbranden van enkele kledingstukken die ik tijdens mijn camino heb gedragen, mediteren op mijn trouwe meisje Dayla en bij zonsondergang de as, die ik heb meegenomen, uitstrooien in de Atlantische Oceaan. De andere as die ik thuis in blik heb strooi ik deels uit op Sigrano en deels volgend jaar in Noord-Italië. En dan is er nog het deel dat thuis in een verzegelde urn zit en voor altijd bij me blijft. Bij thuiskomst laat ik het botje, dat ik uit de as heb gehaald, verzilveren. Dit zal ik dragen op mijn hart, daar waar zij voor altijd is.
Inzicht van vandaag: Ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik al 240 km gelopen heb en voel me sterk en krachtig. Waar de wil is, is de weg!
Buen Camino,
Suus
Na een heerlijk ontbijt ben ik om 08.30u op pad gegaan. Het kostte me ongeveer één uur om op toeren te komen. Mijn kuiten waren keihard en de huid van mijn rechter scheenbeen trok enorm, maar na één uur ging het lopen weer lekker.
Aangezien het weekend is, zijn er veel Spanjaarden op de camino en ik ben blij als het weer maandag is. Voor hen is het een weekend goedkoop er op uit zijn en kletsen ze elkaar onder het lopen de oren van de kop. Ik loop ze dan ook het liefst zo snel mogelijk voorbij, dan wel laat hun aan mij voorbij lopen. Ik verlang tijdens het lopen echt naar stilte; loop het liefste alleen en geniet ondertussen van het prachtige landschap. 's Avonds vind ik het wel prettig om gezelschap te hebben, maar ook dan maar voor even. Ik merk dat ik erg op mezelf ben en geen moeite doe om aansluiting te vinden. De mensen die ik tegenkom groet ik vriendelijk, maar verder stel ik me gereserveerd op. De meesten lopen in groepjes en lopen de camino met een ander doel dan ik. Voor mij is het een reis van afscheid nemen van mijn oude ik, mijn verleden, nadenken over mijn toekomst en een weg naar de stem van mijn ziel en dat kan naar mijn mening alleen in stilte en door op jezelf te zijn. In het ieder geval gedurende de dag dat ik de camino loop.
Wat me de laatste 5 á 6 dagen onderweg tijdens het lopen opvalt , is dat ik iedere 500m een roodborstje zie....alsof het wegwijzers zijn.....wegwijzers naar Santiago. Elke keer als ik er een zie of hoor, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Ik hoop dat dit tot aan Santiago zo blijft.
Iets na 12.00u heb ik het 100km paaltje gepasseerd. Met een gevoel van trots. Ja, ik ben echt trots op mezelf en voel me sterk....innerlijk sterk. Nog 100km te gaan tot aan Santiago...al ruim 2/3 afgelegd. Terwijl ik bij dit paaltje stond, heb ik pap en mam een sms gestuurd. Niet lang daarna heb ik een stop gemaaktvoor koffie met cake, welke ik heb gedeeld met de 2 honden van de bareigenaar. Mijn brood heb ik vanochtend gedeeld met 2 jonge herdershonden. Ik merk dat ik liever het gezelschap van sieren dan van mensen opzoek.
De laatste anderhalf uur liep ik op vleugels en liet de andere pelgrims achter me. Om 15.00u was ik in Portomarín. Mijn slaapplaats vond ik in de gemeenschappelijke herberg. Ik slaap met 60 anderen op een slaapzaal. Het is erg krap, maar als ik slaap ben ik toch in mijn eigen droomwereld, dus maakt het niet echt uit. Toen ik tijdens de lunch zat tegenieten van een lekkere pizza kwam ik Spaanse Anna en Léon tegen en met hen afgesproken vanavond samen te gaan eten.
Twee pelgrims die binnen zaten te eten en een blonde labrador bij zich hadden, die de zaak niet naar binnen mocht, vroegen me of de hond bij mij buiten op het terras mocht liggen. Uiteraard geen probleem en de hond verwend met de korsten van mijn pizza. Toe nzij weer gingen zei de man dat hij uit dank mijn bier had betaald. Lief!
Na nog een tweede biertje gedronken was ik klaar met schrijven in mijn dagboek en ben ik naar de herberg gegaan om even een uurtje op bed te gaan liggen. Even een uitlje knappen voordat ik met Anna en Léon zou gaan eten. Ik ben echter als een blok in slaap gevallen en werd pas om 21.30u wakker. Ik ben toen nog gauw een biertje gaan drinken, een blikje cola gaan kopen en een sigaretje gaan roken. Om 22.0u lag ik weer in bed. Omdat ik net al 2,5u had geslapen en 2 mannen flink lagen te snurkenb, kon ik moeilijk in slaap komen. De jongen die boven me lag (Italiaan of Spanjaard) lag de hele tijd te woelen en te draaien, waardoor het leek of ik op een schip zat. Teon het licht uit ging zat ie ook nog hardop te kletsen met zijn buurman, waardoor in slaap vallen niet echt lukte. Na een kwartier heb ik toen maar heel hard 'sshhtt' gezegd en toen was het stil.
Ik vind de Italianen en Spanjaarden die ik in de pelgrimnpensions tref over het algemeen genomen egocentrische mensen en heb het liefst zo min mogelijk met ze van doen. In het weekend lopen, zoals ik al zei, veel Spanjaarden een stukje van de Camino als een sportief uitje en ik ervaar hun aanwezigheid als storend, want ze kletsen, met hun harde en schelle stemmen, alsof hun leven ervan af hangt. De Spanjaarden die je in de restaurantjes en barretjes ontmoet, zijn over het algemeen vrij nors. Schijnt dat de Basken daar wel om bekend staan. Maar misschien komt het ook wel door de grote getalen pelgrims die ze iedere dag zien. Aan de andere kant voorzien de pelgrims wel voor een aanzienlijk deel in hun levensonderhoud. Ik kom helaas maar weinig pelgrims tegen in de provincie Galicië/ Lugo die vanuit spiritueel oogpunt de camino lopen en alleen hun weg gaan. Maar het is goed zoals het is. Ik loop mijn eigen weg en heb daar niemand bij nodig.
Aangezien ik inmiddels ruim 4 dagen voor lig op schema, doe ik het vanaf nu wat rustiger aan. Morgen loop ik ongeveer 17,5 km en wil op 25 september in Santiago aankomen. Het is nog 93,5 km tot aan Santiago en de 25e wil ik vroeg in Santiago aankomen, zodat ik mijn Compostella (aflaat, waarmee je vrij bent van al je zonden) kan halen, voordat de hoogmis van 12.00 begint in de kathedraal. Ik loop die ochtend dan van Monte Gozo naar Santiago (4,5 km.
Ik ben voornemens om de eerste etappe naar Finesterre te lopen (22,5 km) en de 28e de bus voor de resterende 67 km. Aangekomen in FInesterre wil ik tegen de avond na het verbranden van enkele kledingstukken die ik tijdens mijn camino heb gedragen, mediteren op mijn trouwe meisje Dayla en bij zonsondergang de as, die ik heb meegenomen, uitstrooien in de Atlantische Oceaan. De andere as die ik thuis in blik heb strooi ik deels uit op Sigrano en deels volgend jaar in Noord-Italië. En dan is er nog het deel dat thuis in een verzegelde urn zit en voor altijd bij me blijft. Bij thuiskomst laat ik het botje, dat ik uit de as heb gehaald, verzilveren. Dit zal ik dragen op mijn hart, daar waar zij voor altijd is.
Inzicht van vandaag: Ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik al 240 km gelopen heb en voel me sterk en krachtig. Waar de wil is, is de weg!
Buen Camino,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
