Dag 25 - Santiago de Compestella - Madrid - A'dam

Vanmorgen rond 07.00 uur wakker geworden en na nog een kwartiertje gedoezeld te hebben ben ik opgestaan en voor de laatste keer in het smurfenbad gegaan. Na mijn rugzak gepakt te hebben ben ik naar het restaurantje aan de overkant gegaan om daar mijn laatste ontbijt in Santiago te gaan nuttigen. Rond 08.40u ben ik naar de bushalte gelopen, zodat ik er ruim op tijd ben. Volgens het informatiebord zou de bus om 09.30u vertrekken, maar tot mijn verbazing kwam deze al om 09.00u. Blijkbaar een nieuw tijdschema, dat nog niet bij de bushaltes elf ophangt. Heel handig! Ik was dan ook al om 09.30u op de luchthaven. Ik heb bij de - nog gesloten incheckbalie - labels gehaald voor aan mijn rugzak én mijn pelgrimsstaf. Buiten heb ik zittend op een bank in mijn dagboek geschreven, pap en mam een sms gestuurd, mijn mandarijntjes opgepeuzeld en een paar sigaretten gerookt. Rond 11.00u tijd om nog een lekker bakkie koffie te drinken.

Het inchecken ging snel en mijn pelgrimsstaf kon ik - gelukkig - zonder enige moeite meenemen naar Nederland. Hier ben ik oprecht blij mee, want hij is gaandeweg echt mijn vriend geworden. Klinkt raar voor een houten staf, maar hij ik heb veel steun aan hem gehad, letterlijk. En hij krijgt thuis samen met mijn Compestella en mijn pelgrimspas, die ik bieden laat inlijsten, een ereplaats in mijn woonkamer.

Tijdens de vlucht naar Madrid raakte ik aan de praat met de man die naast me zat: Jean-Jacques uit Geneve, Zwitserland. Een interessante en boeiende man van 60 jaar, die de camino nu voor de 3e keer was gegaan. Twee maal te voet en één maal met de fiets. Het lopen beviel hem het beste omdat je dan je omgeving vele malen beter waarneemt en het grotere spirituele waarde heeft, hetgeen ik alleen maar kan beamen. Het fietsen heeft volgens hem voornamelijk sportieve waarde. Jean-Jacques is van beroep advocaat. Van origine advocaat bij banken, maar hij gaf de voorkeur aan civiele zaken, zoals echtscheidingen omdat je dan als advocaat ook de rol van sociaal werker vervult en hij houdt ervan om met mensen te werken. Hij is dan ook als advocaat civiel recht gaan werken. Tevens volgt hij op dit moment aan de universiteit een studie Theologie. Zijn gezichtsvermogen is ernstig aangetast als gevolg van een trap van een paard in zijn gezicht. Hij woont op een boerderij en heeft een manage met 50 paarden. het is een familiebedrijf en runt het samen met zijn vrouw. Hij heeft 4 kinderen, 2 zoons en 2 dochters. Eén zoon is een vooraanstaand architect en heeft onlangs in Parijs een eigen gespecialiseerd architectenopleidingsinstituut opgezet. Het ongeval met het paard heeft grote impact op hem en zijn leven gehad. Hij had 17 botten in zijn gezocht gebroken en wist gedurende 3 weken niet of hij de volgende ochtend nog in leven zou zijn. Op het moment echter dat hij accepteerde wat hem was overkomen, begon zijn herstel. Hij was duidelijk geëmotioneerd toen hij me dit vertelde. En ik begreep precies wat hij bedoelde. Als je weerstand biedt tegen dat wat is, wordt het groter en erger. Omarm je en accepteer je dat wat is, dan lost het vanzelf op. Jean-Jacques is een gelovig, spiritueel, interessant, intelligent en mooi mens en ik voelde me bevoorrecht hem te hebben mogen ontmoeten. Het was een zeer bijzonder en inspirerend gesprek. Aan het eind van de vlucht gaf hij mij zijn visitekaartje en nodigde me uit hem in Geneve eens te komen bezoeken. Ik zei hem heel graag van dat aanbod gebruik te maken en dat ik dan graag met mijn nieuwe hond zou komen. Hij zei dat ik dan ook van zijn huisje in de bergen gebruik kon makenomdat je daar prachtig kunt wandelen. Op de luchthaven van Madrid aangekomen gaf hij me ter afscheid 3 kusjes en zie: 'God bless you'. Zo mooi!

Op de luchthaven van Madrid had ik net genoeg tijd om een bigmac-menu naar binnen te werken en een sigaret te roken voordat mijn vlucht naar Amsterdam vertrok. De plaats links naast mij was leeg en aan rechts van mij zat een man van midden 40 uit Rotterdam. Hij vroeg me of ik in Madrid op vakantie was geweest en ik vertelde hem over mijn pelgrimstocht naar Santiago. We kregen een leuk en geanimeerd gesprek met een vleugje spiritualiteit. Hij was voor zijn werk (het bekijken van schepen) in Madrid of omgeving geweest. Hij heeft een zoon van 21, die studeert in Maastricht, en die een aantal jaren geleden botkanker heeft gehad in een arm. Hij vertelde hoe dat het leven van hun zoon en dat van hem en zijn vrouw op de kop heeft gezet. Na ruim een half uur praten, een gesprek waar ik oprecht van genoten heb, want deze man (waarvan ik helaas de naam niet meer weet) had de nodige humor, wilde ik weer in mezelf keren en in mijn gedachten mijn pegrimstocht nog eens herbeleven. Ik staarde naar buiten over de zee van wolken en ik dacht: 'Volgens mij ziet het er zo uit op de Noordpool', want de zee van wolken leek wel een sneeuwvlakte. Prachtig! Ik zette mijn mp3-speler op en toen ik luisterde naar meditatiemuziek ben ik voor ongeveer een uur in slaap gevallen. Toen ik weer wakker werd sliep mijn buurman en ik tuurde naar buiten. Toen ik aan Dayla dacht, zag ik boven de wolken een regenboog....iets wat ik nog nooit eerder gezien heb en het voelde alsof Dayla me groette. De aanwezigheid van mijn lieve meisje heb ik tot op heden altijd gevoeld en zal ook altijd zo blijven, want ze zit verankerd in mijn hart.

De laatste 20 minuten van de vlucht heb ik nog gezellig met 'mijn buurman' gekletst. Toen het vliegtuig in een druilerig Nederland was geland en ik stond te wachten in het gangpad reikte 'mijn buurman' mij heel galant mijn nieuwe leren werktas aan. Hij zei daarbij: 'geniet maar van het gebaar want dit doe ik normaal nooit'. Lief. In de bagagehal ben ik hem uit het oog verloren en heb jammer genoeg geen afscheid van hem kunnen nemen.

Ik was ongeveer 20 minuten later geland dan gepland en zag dat Daniëlle al 2 keer had gebeld. Ik belde haar terug en zei dat ik mijn rugzak al had, maar dat ik nog moest wachten op mijn pelgrimsstaf. Toen er geen nieuwe bagage meer op de band kwam en mijn staf er niet bij lag, ben ik naar een luchthavenmedewerker gelopen en dee zie dat bijzondere bagage op een andere band binnenkomt en liep met me mee. En daar lag mijn pelgrimsstaf en het zien van mijn 'vriend' maakte me blij. Toen ik door de douanecontrole heen was, zag ik Daniëlle staan en we omarmden elkaar. Ik was blij haar te zien, maar tegelijkertijd voelde alles ook heel surrealistisch. Ik had ook grote moeite met de drukte en chaos die toch heel normaal is op een luchthaven. Het liefste was ik zo snel als maar mogelijk was weggegaan van Schiphol om de rust en stilte weer op te zoeken. Ik zei Daniëlle dat ik graag even naar buiten wilde om een sigaret te roken. Ze vroeg me hoe ik het had gehad en ik zei haar dat het de meest bijzondere reis is die ik ooit gemaakt heb en dat ik ontzettend veel geleerd heb, dat het me veel inzichten heeft opgeleverd, dat het me alles gebracht heeft waarop ik gehoopt had én meer en dat ik heb genoten van de prachtige natuur. Buiten aangekomen vroeg ze of zij de sigaret mocht aansteken, wat me verbaasde want ze rookt al jaren niet meer. Maar e zie dat ze veel stress had als gevolg van de raltie met haar minnaar die ook nog een andere vrouw heeft. Dit speelt al ongeveer 5 maanden en voor mij het deja-vu. Dit is exact wat ik in het verleden heb meegemaakt en waarvan ik afscheid heb genomen en ook nooit meer wil en zal meemaken. Buiten was ook een terras en daar namen we plaats. Daniëlle bestelde bier voor mij en een koffie voor haarzelf, want ze had haar minnaar net naar het vliegveld gebracht voor zijn werkreis naar Marokko en had met hem al 2 wijn gedronken bij het afscheid. Ze had ook nog een schaal bitterballen en kaas besteld. Ondertussen heb ik pap en mam gebeld om te zeggen dat ik goed was aangekomen en dat ik de trein van 20.30u zou pakken i.p.v. 20.00u, omdat mijn vliegtuig later was geland en Daniëlle een hele tijd had moeten wachten en ik vond dat ik het niet kon maken om maar 10 minuten met haar door te brengen. Ik wilde haar graag mijn nieuwe jurk en en chique schoenen laten zien, want ik had mijn nieuwe aankopen nog met niemand kunnen delen. Mijn nieuwe tas, daar zei ze meteen al van dat ze die prachtig vond en ook het jurkje en de schoenen vond ze mooi. Ik vertelde haar over de inzichten die deze reis me op hadden geleverd, over de as van Dayla die ik had uitgestrooid, over haar aanwezigheid die ik constant gevoeld heb, over de mooie natuur en de onvriendelijke Noord-Spanjaarden. Opeens ging de telefoon van Daniëlle: haar minnaar. Nadat ze had neergelegd, begon ze me te vertellen wat er in de afgelopen 4 weken allemaal gebeurd was tussen haar en haar minnaar, terwijl ik midden in een verhaal zat toen de telefoon ging. Daar had ze geen oor meer naar en ze werd helemaal in beslag genomen door haar eigen zorgen en problemen. Ik kreeg in 20 minuten tijd heel degetaileerd de afgelopen 4 weken beschreven, hetgeen voor mij een overdosis aan informatie betekende en ook nog non-informatie wat mij betreft. Mijn hoofd begon te bonken en het leek of ik mezelf 2 jaar geleden hoorde praten. Ik wil met dit soort problemen van driehoeksverhoudingen in mijn persoonlijke leven niet meer geconfronteerd worden, want dit past niet meer bij me en ik merk dat gesrpekken hierover een uitputtende werking op me hebben. Ik was blij dat ik het gesprek kon afkappen omdat ik mijn trein moest halen. Ze liep mee naar het apparaat waar ik mijn treinkaartje moest halen. Door haar drukke gepraat en de overdosis aan informatie had ik hoofdpijn gekregen en ik voelde me door de drukte op Schiphol gedesoriënteerd, waardoor ik niet eens het apparaat fatsoenlijk kon bedienen om mijn treinkaartje eruit te kunnen krijgen. Dat heeft Daniëlle voor me moeten doen. Toen ik, gelukkig, eenmaal in de trein zat, heb ik heb ik mijn ogen gesloten, contact gezocht met aartsengelen Raphaël en Gabriël en gevraagd of zij mijn aura wilden zuiveren, alle rotzooi uit mijn chakra's wilden gooien en mijn hoofd weer helder te maken. Binnen een paar minuten voelde ik me weer licht en was mijn hoofdpijn weg.

Na een treinreis van 2,5 uur kwam ik dan eindelijk aan op het perron in Heerlen en daar stonden pap en mam. Wat was ik blij om hen te zien. Ik vloog pap als eerste om de nek en na een dikke knuffel, mam. Ik had besloten om vannacht bij hen te blijven slapen, want ik wilde nog even niet geconfronteerd worden met een huis zonder Dayla. Thuis aangekomen hebben we tot half 2 's nachts aan tafel zitten praten, hen verteld over mijn ervaringen en de inzichten die ik verkregen heb. Heb ik heb de kadootjes gegeven die ik voor hen had meegebracht en wat foto's op mijn camera laten zien. Toen we naar boven gingen, pakte papa mij boven op de gang vast en zei me dat hij ontzettend trots op me is en dat hij eigenlijk niet had gedacht dat ik het zou volhouden. Hij had tranen in zijn ogen die ie dat zei en ik kreeg tranen in de ogen toen ik het hoorde. De woorden waar ik al mijn hele leven op hoopte en naar verlangde. Deze reis heeft me heel veel geschenken opgeleverd, maar dit was voor mij het grootste en mooiste geschenk dat ik heb mogen ontvangen. Een mooiere afsluiting van mijn reis had ik met niet kunnen wensen. Dankjewel pap!

Inzichten van vandaag:
Met de afsluitende woorden van mijn vader is een cyclus van mijn leven nu echt afgerond en kan een nieuwe cyclus beginnen. Ik verheug me!
De mooiste ontmoetingen komen vaak geheel onverwacht.
Mensen zijn vaak zo me zichzelf bezig en met hun illusies, dat het hen vaak aan inlevingsvermogen ontbreekt.

Buen Camino,
Suus