Dag 11 - Sarria

Om 06.00u werd ik weer gewekt door mijn biologische klok, maar was nog niet uitgeslapen. Om half 5 was ik ook al wakker geworden en in mijn hoofd was het onrustig. Ik mis Dayla. Tijd om me nog eens om te draaien. Om 08.00u trilde mijn telefoon: sms. Ik dacht dat het een reactie van Danny was en toen ik in mijn telefoon keek, wast het een sms van Pascal. Hij wilde weten hoe het met mijn voeten ging en wenste me kracht toe. Op zijn vorige sms heb ik niet gereageerd en ik besloot nu wel een reactie te sturen. Ik liet hem weten dat het goed met me gaat, dat ik intens geniet en 4 dagen voor lig op schema. Direct nadat hij de sms van mij had ontvangen belde hij, maar ik heb niet opgenomen en mijn telefoon uitgezet. Ik wil niemand anders spreken dan mijn ouders tijdens deze reis.

Ik geniet van mijn bad, maar voel me enigszins zwaarmoedig en niet fit. Na het bad is het tijd voor een lekker ontbijt. De bar naast het pension is nog gesloten, dus ik ontbijt in een zaak om de hoek. Na het ontbijt in het rookgedeelte van de zaak gaan zitten en in mijn dagboek gaan schrijven. Na een half uur besloot ik om op mijn kamer verder te gaan schrijven. Ik voelde me inmiddels alweer wat beter en tijdens het schrijven kreeg ik weer een sms binnen. Toen ik keek zag ik het nummer van Roland. Hij schreef dat ie al lang niets meer van me gehoord had en vroeg hoe het mnet me ging. En om onder genot van een drankje eens bij te kletsen.

Enerzijds verbaasde zijn sms me totaal niet. Anderzijds voelde het onwerkelijk: bericht van de man waar ik intens van heb gehouden en die nu lijkt te kkej uit een vorig leven. Ik besloot om terug te reageren en te vertellen waar ik was en waarom: afscheid nemen van mijn oude ik en alles wat daar bij hoorde....mijn verleden. Ik schreef ook over het overlijden van Dayla en dat ik een deel van haar as in Finesterre uit wilde strooien. Terwijl ik het bericht aan het tikken was, barstte ik in huilen uit. De realiteit dat mijn lieve meisje, mijn grootste vriendin, er niet meer is, kwam opeens in volle hevigheid bij me binnen. Tot nu toe was het alleen een weten, maar nú VOELDE ik het. Mijn hart was eerder niet in staat om deze emoties binnen te laten, want dan zou het uit elkaar zijn gesprongen. Het is een verwonderlijk mechanisme, onze geest. Emoties die heftig zijn, worden eerst druppelgewijs toegelaten in de zetel van je gevoel. Voordat je er in kunt gaan zitten, moet de zetel eerst stabiel staan, zodat je niet omvalt. En hij moet aangenaam bekleed zijn, zodat je je niet pijn doet als je erin gaat zitten. En als aan die voorwaarden is voldaan, dan ploft de realiteit in één keer.

Na een tijdje had ik mezelf wel weer onder controle. Je over geven aan je gevoel en dat vol overgave uiten lucht ontzettend op. Ik schreef Roland dat ik ergens in oktober contact op zou nemen om een afspraak te maken om bij te kletsen. Tegelijkertijd realiseer ik me ook dat ik hem nooit meer in mijn hart en ziel zal toelaten. Hij behoort tot mijn oude ik en dat wil ik ook zo houden. Hij heeft mij intens gekwetst, mijn gevoelens niet op waarde geschat en mij niet het respect betuigd dat ik verdiende. Samen wat drinken kan wat mij betreft, maar dit gesprek is wat mij betreft een afscheidsgesprek. Ik vind het wel zo respectvol om in een persoonlijk gesprek duidelijk te maken dat hij geen rol meer in mijn leven speelt. En ook ik de toekomst wil ik niet dat hij nog een rol speelt. Hij heeft ontelbare kansen gehad en er komen geen nieuwe meer.

Ik heb Roland veel te lang over mijn grenzen heen laten gaan. En niet alleen Roland, maar zeker ook Alex.....sterker nog: wie heb ik eigenlijk niet over mijn grenzen heen laten gaan, inclusief mezelf.
Dat weet ik nú, maar heb het grootste deel van mijn leven niet geweten waar mijn grenzen lagen. Als je jezelf niet waardevol vindt en respecteert, is het dan ook niet meer dan logisch dat je niet weet hoe je wilt dat anderen met je omgaan? En dat anderen dan ook met je omgaan zoals je met jezelf omgaat.

Deze pelgrimstocht is de eerste stap op weg naar mezelf respecteren, mijn grenzen vaststellen en mezelf het waard vinden om met respect behandeld te worden. Ik reliseer me dat het een lange weg zal zijn, met hobbels en kuilen en dat het met vallen en opstaan zal gaan. Maar het begin is er en het allerbelangrijkste: het bewustzijn.

Toen ik zag dat de zon buiten scheen, besloot ik om er op uit te gaan om de stad te gaan bekijken. De dorpjes en de gehuchtjes vond ik vele malen mooier. De drukte en dan met name het verkeer in de stad kan ik missen als kiespijn.Ik verlang naar morgen: mijn camino vervolgen, lopen in de stilte en omringd worden door de schoonheid van de natuur.

Nadat ik het klooster van Maria Magdalena en de kerk aanschouwd had, heb ik een terrasje opgezocht en heerlijke kleine zeemosselen gegeten met brood en een lekker biertje gedronken. Na het eten heb ik anderhalf uur in mijn dagboek geschreven. Daarna ben ik de kerk van binnen gaan bekijken en toen terug naar het pension gegaan om te genieten van een heerlijk bad. De planning was om vroeg naar bed te gaan, want morgen wacht 22,5 km camino op me.

Het bad was echter van korte duur, want er stond om de 2 minuten iemand op de deur te kloppen (het is een gezamenlijke badkamer). Op mijn kamer het stokbrood met kaas gesmeerd voor morgen onderweg en toen naar onder om bij Pépe te gaan eten. Een exentrieke Spaanse pelgrim (Anna) en een clowneske Spanjaard (Léon) kwamen bij me zitten en hij stelde een trio (????) voor..... waarop mijn antwoord 'dream on' was. Toen kwamen nog drie Duitse vrouwen binnen: Heike, Karin en Ula. De avond was een gezellige boel met de nodige wijn, likeur en lokale Spaanse specialiteiten. Ik heb me kostelijk geamuseerd en veel gelachen. om 22.30u was het echt tijd om de gezellige boel de boel te laten en naar bed te gaan.

Inzichten van vandaag: Laat je verdriet toe en omarm het, dan lost het vanzelf op en eindigt de dag weer met een lach. Respecteer jezelf en vind jezelf het waard om respectvol behandeld te worden. Stel grenzen en en laat niemand er meer over heen gaan.

Buen Camino,
Suus