Dag 7 - Villafranca del Bierzo - Ruitelan
Door: suzemeetssantiago
Blijf op de hoogte en volg Suze
14 September 2009 | Spanje, Ruitelán
Om half 8 Hostal El Cruce verlaten. Ik heb pijn aan de kleine teen van mijn rechtervoet. Gisteren heb ik het loshangende vel van de blaar die ik tijdens de 1e dag heb opgelopen, weggeknipt. Mijn teen heb ik verbonden met compeed en goed ingetaped. Als ik begin met lopen is het even doorbijten en de pijn toelaten. Ik weet inmiddels dat de pijn weggaat na een half uurtje lopen; de teen wordt dan als het ware verdoofd. Vanmorgen heb ik ook 2 paracetamol ingenomen tegen de buikpijn en dat werkt natuurlijk ook door in mijn teen. Ik had het vanochtend koud en heb mijn regenjack aangedaan.
Bij het laatste hotel van het dorp heb ik een kopje koffie gedronken en om 08.15u is het tijd om aan de etappe van vandaag te beginnen. Het kost me moeite om op gang te komen, mijn kuiten zijn hard en ik voel de verzuring. Tanden op elkaar en doorgaan met de ene voet voor de andere zetten.
De eerste 10 km is lopen over de vluchtstrook van de oude autoweg. Gelukkig wordt deze door een muurtje van een halve meter hoog afgescheiden van de autoweg en is er niet veel verkeer dat voorbij raast, want de meesten rijden over de nieuw aangelegde autoweg.
De dorpjes die ik aandoe zijn aandoenlijk. In Trabadelo heb ik lekker ontbeten, mijn lichaam kunnen opwarmen in de zon en even zitten kletsen met 2 pelgrims uit Italië. Ik heb hier ook een Jacobsschelp en 2 pins van de camino voor op de rugzak gekocht. Ik het volgende dorpje heb ik mijn pelgrimsstaf gekocht. Gaandeweg krijg ik steeds meer het uiterlijk van een pelgrim. Het enige wat nog ontbreekt is de pelgrimshoed, maar dat is ‘t uiterlijk. Vanbinnen is de pelgrim in mij ontwaakt en is zich steeds sterker aan het verankeren in mij. Een gevoel van ongelooflijke kracht, ongekende vrijheid en zorgeloosheid, maakt zich van mij meester en wordt met de dag sterker. Wat een waanzinnig heerlijk gevoel.
De pelgrimsstaf zal ik hard nodig hebben voor de steile klim naar, maar vooral de steile afdaling vanaf O Cebreiro. Het bergafwaarts lopen is erg belastend voor je knieën en in de bergen van Noord-Italië heb ik vaak last van mijn knieën, soms zelfs zo erg dat ik nauwelijks nog kan lopen. En dat kan ik me hier absoluut niet permitteren. Het is van belang dat ik lichamelijk in goede conditie blijf. Mijn kuiten zijn keihard, mijn scheenbenen laten me weten dat ze onderdeel van mijn lichaam zijn, want mijn scheenbeenvliezen (tja, ik wist niet van het bestaan ervan, maar nu dus wel) trekken ontzettend. Mijn handen en vingers – ik vermoed door mijn ongesteldheid – zijn ontzettend opgezet. Ik houd veel vocht vast. Gelukkig is het vandaag niet warm, doordat ik de bergen in begin te lopen en hoe hoger, hoe koeler.
Wat me tijdens de camino tot nu toe is opgevallen is wat de mens onderweg, in deze prachtige natuur, een rotzooi achterlaat. De mensen die dit doen, zijn deze prachtige natuur niet waard. Het is een kleine moeite om de lege plastic flessen, papiertjes, zakdoekjes en kartonnen verpakkingen in je jas- of rugzak te doen, totdat je een prullenbak tegenkomt. De mens is dé vervuiler van onze mooie moeder aarde, zijn eigen leefwereld en die van de vele dieren.
Vandaag heb ik mijn geplande eindpunt met 2,2 km verlegd. Ik heb mijn slaapplaats gevonden in Ruitelan bij de romantisch ogende herberg Pequeno Potala. Ik werd daar gastvrij ontvangen door Carlos.
Na het klaarmaken van mijn bed heb ik in het enige restaurantje in het dorp genoten van brood met spek en kaas en een lekker koud biertje. Toen heb ik een bezoek gebracht aan het kerkje en daar gebeden en een noveenkaars aangestoken. Toen was het tijd voor een middagdutje en ben ik op bed gaan liggen. Ik heb een meditatie gedaan en ben daarna als blok in slaap gevallen.
Ik werd wakker gemaakt voor het avondmaal en ben met een nog behoorlijk slaperige kop aan tafel gegaan. Carlos en Luis hadden zichzelf overtroffen door ons een goddelijk maal voor te zetten. Heerlijke soep, salade met tonijn, mozzarella, tomaten en olijven. Daarna spaghetti carabonara met spekjes en als toetje vanillepudding met kaneel en biscuit. Dit alles weggespoeld met lekkere rode wijn. We zaten met 10 personen aan tafel, 6 verschillende nationaliteiten (Puerto Rico, Frankrijk, Spanje, Duitsland, Zwitserland en Nederland) en de sfeer was gezellig. Na nog gezellig nagetafeld te hebben was het om 21.30u tijd om naar dromenland te gaan.
Inzicht van vandaag:
Waar de wil is, is de weg. Leef in het nu en je hebt geen zorgen.
Buen camino,
Suus
Bij het laatste hotel van het dorp heb ik een kopje koffie gedronken en om 08.15u is het tijd om aan de etappe van vandaag te beginnen. Het kost me moeite om op gang te komen, mijn kuiten zijn hard en ik voel de verzuring. Tanden op elkaar en doorgaan met de ene voet voor de andere zetten.
De eerste 10 km is lopen over de vluchtstrook van de oude autoweg. Gelukkig wordt deze door een muurtje van een halve meter hoog afgescheiden van de autoweg en is er niet veel verkeer dat voorbij raast, want de meesten rijden over de nieuw aangelegde autoweg.
De dorpjes die ik aandoe zijn aandoenlijk. In Trabadelo heb ik lekker ontbeten, mijn lichaam kunnen opwarmen in de zon en even zitten kletsen met 2 pelgrims uit Italië. Ik heb hier ook een Jacobsschelp en 2 pins van de camino voor op de rugzak gekocht. Ik het volgende dorpje heb ik mijn pelgrimsstaf gekocht. Gaandeweg krijg ik steeds meer het uiterlijk van een pelgrim. Het enige wat nog ontbreekt is de pelgrimshoed, maar dat is ‘t uiterlijk. Vanbinnen is de pelgrim in mij ontwaakt en is zich steeds sterker aan het verankeren in mij. Een gevoel van ongelooflijke kracht, ongekende vrijheid en zorgeloosheid, maakt zich van mij meester en wordt met de dag sterker. Wat een waanzinnig heerlijk gevoel.
De pelgrimsstaf zal ik hard nodig hebben voor de steile klim naar, maar vooral de steile afdaling vanaf O Cebreiro. Het bergafwaarts lopen is erg belastend voor je knieën en in de bergen van Noord-Italië heb ik vaak last van mijn knieën, soms zelfs zo erg dat ik nauwelijks nog kan lopen. En dat kan ik me hier absoluut niet permitteren. Het is van belang dat ik lichamelijk in goede conditie blijf. Mijn kuiten zijn keihard, mijn scheenbenen laten me weten dat ze onderdeel van mijn lichaam zijn, want mijn scheenbeenvliezen (tja, ik wist niet van het bestaan ervan, maar nu dus wel) trekken ontzettend. Mijn handen en vingers – ik vermoed door mijn ongesteldheid – zijn ontzettend opgezet. Ik houd veel vocht vast. Gelukkig is het vandaag niet warm, doordat ik de bergen in begin te lopen en hoe hoger, hoe koeler.
Wat me tijdens de camino tot nu toe is opgevallen is wat de mens onderweg, in deze prachtige natuur, een rotzooi achterlaat. De mensen die dit doen, zijn deze prachtige natuur niet waard. Het is een kleine moeite om de lege plastic flessen, papiertjes, zakdoekjes en kartonnen verpakkingen in je jas- of rugzak te doen, totdat je een prullenbak tegenkomt. De mens is dé vervuiler van onze mooie moeder aarde, zijn eigen leefwereld en die van de vele dieren.
Vandaag heb ik mijn geplande eindpunt met 2,2 km verlegd. Ik heb mijn slaapplaats gevonden in Ruitelan bij de romantisch ogende herberg Pequeno Potala. Ik werd daar gastvrij ontvangen door Carlos.
Na het klaarmaken van mijn bed heb ik in het enige restaurantje in het dorp genoten van brood met spek en kaas en een lekker koud biertje. Toen heb ik een bezoek gebracht aan het kerkje en daar gebeden en een noveenkaars aangestoken. Toen was het tijd voor een middagdutje en ben ik op bed gaan liggen. Ik heb een meditatie gedaan en ben daarna als blok in slaap gevallen.
Ik werd wakker gemaakt voor het avondmaal en ben met een nog behoorlijk slaperige kop aan tafel gegaan. Carlos en Luis hadden zichzelf overtroffen door ons een goddelijk maal voor te zetten. Heerlijke soep, salade met tonijn, mozzarella, tomaten en olijven. Daarna spaghetti carabonara met spekjes en als toetje vanillepudding met kaneel en biscuit. Dit alles weggespoeld met lekkere rode wijn. We zaten met 10 personen aan tafel, 6 verschillende nationaliteiten (Puerto Rico, Frankrijk, Spanje, Duitsland, Zwitserland en Nederland) en de sfeer was gezellig. Na nog gezellig nagetafeld te hebben was het om 21.30u tijd om naar dromenland te gaan.
Inzicht van vandaag:
Waar de wil is, is de weg. Leef in het nu en je hebt geen zorgen.
Buen camino,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
