Dag 8 - Ruitelan - O Cebreiro

Om 06.00u werden we gewekt met het Ave Maria van Maria Callas. Met dit prachtige gezang wakker worden ontroerde me zo, dat de tranen over mijn gezicht liepen. Ik moest ook meteen aan mijn moeder denken, aangezien dit haar favoriete muziekstuk is. Het ontroert ook haar, elke keer als ze het hoort.

Na een heerlijk ontbijt en een verkwikkende douche heb ik afscheid genomen van Carlos en Luis en ze bedankt voor hun gastvrijheid.
Om half 8 ben ik op pad gegaan.

De eerste 20 minuten heb ik de oefening van de snelheid gedaan (uit het boek van Paulo Coelho – De plegrimstocht naar Santiago) door half zo snel te lopen dan normaal. Je loopt dan heel bewust. Hierna waren mijn spieren goed opgewarmd om aan de klim naar O Cebreiro te beginnen. Het dorpje O Cebreiro ligt in Galicia. Vanaf Villafranca del Bierzo is de afstand tot O Cebreiro 17.7 km. Over deze afstand overbrug je 700 hoogtemeters.

Het pad dat ik bewandelde deed me denken aan Noord-Italië. De Dolomieten zijn echter wel veel steiler. Het grootste deel van het pad werd overschaduwd door prachtige oude kastanjebomen. Ik loop hier door een werkelijk prachtige natuur en geniet er intens van. De klim tot aan La Faba was pittig, maar viel me toch reuze mee. En wat ben ik blij met mijn pelgrimsstaf; hij biedt de nodige ondersteuning.

In La Faba heb ik een break genomen en een kopje koffie gedronken. En dan is het tijd voor het 2e en laatste deel van de klim. De wolken beginnen zich samen te pakken en er valt een lichte motregen. Voelt wel lekker, na de warmte van de 1e week.

Na het passeren van de boomgrens is daar dan opeens de grote kilometerpaal die tevens de grens tussen de provincie Léon en de provincie Galicia markeert. Nog 152,5 km te gaan naar Santiago de Compestela…..ik ben al ruim over de helft. Voor mij een ontroerend moment en ik ben trots op mezelf; op wat ik tot nu toe volbracht heb. Ik heb mijn ouders een sms gestuurd, want ik wilde mijn trots en blijdschap delen met de mensen die me het liefste zijn.

De omgeving is en blijft adembenemend mooi. Na een dik half uur lopen is daar dan O Cebreiro gelegen op de top van de berg op 1300m hoogte. Wat een prachtig oud dorp….het doet sprookjesachtig aan. Bij binnenkomst in het dorp ben ik naar het de top van de berg gelopen waar je uitzicht hebt op aan de ene kant de provincie Léon, die ik doorkruist heb en aan de andere kant de provincie Galicia die ik nog moet doorkruisen. Toen ik daar stond, stonden met de tranen in de ogen van de schoonheid van de natuur die me omringde en van de prestatie die ik tot nu toe heb neergezet. Een overwinning op mezelf.

Ik werd op dat punt ook meteen begroet door een vrolijke hond. Hij zat bijna meteen bovenop me en na een tijdje met ‘m gespeeld te hebben, ben ik mijn stempel bij het prachtige kerkje gaan halen. Ik heb toen een korte rondwandeling door het dorpje gemaakt. Bij het pelgrimpension aangekomen, moest ik samen de andere pelgrims die daar al waren ’n dik half uur wachten tot het om 13.00u openging. Het werd met de minuut donkerder en kouder buiten omdat de wolken zich helemaal hadden samengepakt. Gezellig nog even gekletst met Ritz en Manuel die ook weer aan kwamen gewandeld.

Tijdens het wachten vroeg de man uit Puerto Rico, die gisteren in de herberg in Ruitelan mee had gegeten, aan een Italiaan die een kunstarm had, wat er mis was met hem. De Italiaan was van deze vraag niet gediend en reageerde behoorlijk kwaad en gaf de Puerto Ricaan de wind van voren. Het was ook wel ongepast om aan iemand te vragen wat er mis met je is. Het was wellicht anders overgekomen als ie gevraagd had wat er met hem gebeurd was, waardoor ie nu een kunstarm heeft. Iedereen (ongeveer 15 pelgrims) was voor even helemaal stil…..een ongemakkelijk moment.

Na het inschrijven in het pelgrimpension, heb ik mijn bed opgemaakt en me lekker warm gedoucht…..even op temperatuur komen. Toen ben ik het dorpje ingelopen om te gaan pinnen. Volgens mijn reisgids zou er een pinautomaat in dit dorpje moeten zijn, maar dat was dus niet zo. Toen heb ik in een winkel maar een rieten pelgrimshoed en 2 pin’s gekocht voor op mijn rugzak en met Visa betaald zodat ik 50 euro extra kon opnemen.
Om de inwendige mens tevreden te stemmen heb ik een heerlijk pelgrimmenu besteld. Ik bestelde tevens een groot bier, maar toen bleek dat bij het menu een karaf met wijn was inbegrepen. Na het eten en het consumeren van de alcohol was ik dan ook een beetje tipsy.

Buiten was daar dan opeens vriendje de viervoeter weer. Ik heb weer een tijdje met ‘m gespeeld en enorm moeten lachen om zijn vrolijkheid en enthousiasme. Ik heb hem Santiago gedoopt.

In ’n winkeltje verkochten ze vellen postzegels van Santiago en mama gebeld om te vragen of ik ze mee moest nemen, omdat ze nog altijd postzegels verzamlen. Het was fijn om haar stem te horen; papa was op dat moment helaas niet thuis. Toen ben ik naar de kerk gelopen. De man uit Puerto Rico werd, toen ik de kerk inging, met een ambulance naar het ziekenhuid gebracht, vermoedelijk met hartproblemen.

In het kerkje heb ik een hanger van de jacobsschelp voor mama gekocht en een noveenkaars aangestoken. Ik ben vervolgens geknield in een van de banken gaan zitten en heb lange tijd in stilte gezeten en gebeden.
Ik ben samen met hondje Santiago naar het kruis boven op de berg gelegen achter de pelgrimherberg, gelopen. Santiago gaf me het gevoel weer samen met Dayla te zijn.

Weer terug in het dorpje raakte ik aan de praat met Sybille uit Duitsland en Pino uit Italië. Ik had hen beiden ook al ontmoet in Trabadelo en we spraken af om vanavond samen te eten.

Toen ik buiten op een bankje voor het pelgrimpension in mijn dagboek zat te schrijven, kwam Sybille naar me toe om te zeggen dat Pino tamelijk paranoïde was geworden, want zijn hele arm zat onder de bulten en hij wilde eerst al zijn kleren wassen. Om 20.00u mee gaan eten haalde hij dus niet. Ik gaf aan dat we ook wel om 20.30u konden gaan eten en dat Sybille me maar moest komen halen als hun klaar waren om te gaan eten. Om 20.30u kwam ze me halen en zei dat we met z’n tweeën zouden gaan, want Pino was nog steeds niet klaar.

Veel honger had ik niet, omdat ik ’s middags al uitgebreid gegeten had. Ik heb dan ook alleen een hoofdgerecht besteld. Sybille bestelde een menu én vroeg om een maaltijd voor Pino om mee te nemen. Ik kreeg mijn hoofdgerecht al terwijl zij nog bezig was met haar voorgerecht. Toen zij dit op had kreeg ze het hoofdgerecht….ingepakt. De serveerster had het niet helemaal goed begrepen. Twee Spanjaarden die naast ons zaten en Engels spraken legden de serveerster uit dat er nóg een hoofdgerecht geserveerd moest worden om in het restaurant op te eten. Ik zei tegen Sybille dat ze het eten voor Pino maar alvast naar hem toe moest brengen en tegen de tijd dat ze terug was, haar eten wel geserveerd zou zijn. Haar handtas liet ze hangen en ze ging het eten naar Pino brengen. De tijd verstreek en het eten van Sybille werd geserveerd, maar geen Sybille. Ik heb toen nog maar een ijs besteld, maar nog steeds geen Sybille. Haar eten was ondertussen al koud. Ondertussen was het al 21.40u en het pelgrimpension sluit om 22.00 en dan gaat de deur ook echt op slot. Nadat ik mijn ijs op had heb ik de rekening gevraagd.
Ik heb ongeveer een half uur alleen aan tafel gezeten en vond het niet netjes dat ze zo lang wegbleef. Het pelgrimpension is hooguit 5 minuten lopen van het restaurant vandaan. Ik heb haar handtas meegenomen en buiten voor het pelgrimpension kwam ik haar tegen. Ik overhandigde haar haar handtas en gezegd dat ik dacht ze niet meer terugkwam en dat haar eten al een hele tijd op tafel stond.

Ik ben de herberg naar binnen gegaan en op mijn slaapzaal was het al donker en iedereen was al onder zeil. Ik heb me stilletjes uitgekleed en ben, na het zeggen van een dankgebed, gaan slapen.

Inzicht van vandaag:
Verlaat je niet op anderen; vertrouw op jezelf en kies voor jezelf. Heb geen verwachtingen van anderen, dan raak je ook nooit teleurgesteld.

Buen Camino,
Suus