Dag 20 - Finesterre

Vanochtend voor het eerst uitgeslapen. Ik werd pas om iets na achten wakker. Ik meteen mijn kleren aangeschoten, want ik wilde zonsopgang zien. Toen ik onder kwam, kwam de zon net boven de berg, aan de overzijde van haven, uit. Prachtig! Na het maken van wat foto's en genieten van de eerste zonnestralen ging ik naar een restaurantje, schuin tegenover mijn hotel gelegen.
Ik bestelde roerei (hier is dat een omelet) met toast. Voor het eerst deze reis ei bij het ontbijt! Heerlijk. Toen ik daarna in mijn dagboek aan he tschijven was, vloog opeens iemand mij om mijn nek: Heike!
Ik vond het leuk om haar weer te zien en het ook volledig onverwacht, want ik was in de veronderstelling dat zij gisteren alweer terug was gegaan naar Santiago. Maar zij had het hier zo naar haar zin dat ze besloten had een dag langer te blijven. Na ongeveer anderhalf uur kletsen was het voor mij tijd om in bad te gaan en voor haar om de bus naar Santiago de pakken. We namen uitgebreid afscheid en spraken af om elkaar rond december in Keulen te ontmoeten. Het is een goed mens met een warm hart. Ondanks de verschillen tussen ons voel ik me bij haar op mijn gemak en hebben we samen het nodige gelachen.

Na het bad heb ik mijn tas gepakt en me op weg begeven naar het leuke kleine baaitje. Lekker zonnen, zwemmen en genieten. Er waren maar enkele andere mensen aanwezig, heerlijk die rust. De temperatuur van het water nodigde niet echt uit tot zwemmen.....bbrrr, wat is het water van de Atlantische oceaan koud, maar daar schijnt het bekend om te staan (heb ik me laten vertellen). Luisterend naar de muziek op mijn mp3-speler, waar ik helemaal vrolijk van werd, heb ik een hele tijd liggen dagdromen en bij vlagen werd ik zelfs door geëmotioneerd. Ik voelde me daar liggend in die kleine baai zo gelukkig als een klein kind. Het riep het gevoel bij me op dat ik als klein kind, maar ook als jonge puber, tijdens de zomervakanties met mijn ouders in Rimini had: onbezorgd, onbevangen en vrij.

Rond half 4 besloot ik terug te gaan richting hotel. Enerzijds omdat het met de rust was gedaan, want de jeugd van Finesterre kwam hun vertier zoeken in de baai en anderzijds om me rustig voor te kunnen bereiden op mijn bijzondere bezoek aan Kaap Finesterre: Dayla's as uit strooien, haar eren door het leven dat ik samen met haar heb gehad te overdenken én om een aantal kleren te verbranden en me op die wijze zuiveren en de deuren naar mijn verleden definitief op slot te doen.

Ik had me voorgenomen om in de supermarkt wat eten en een fles wijn te kopen om zo het leven met Dayla te vieren en om een toast uit brengen om mezelf, op wie ik ben, op wat ik bereikt heb én op de toekomst die voor me ligt. En last but not least op een prachtige en succesvolle camino en de enorme geestelijke verrijking die het me heeft opgeleverd. Maar aangezien het zondag was, was de supermarkt gesloten en heb ik in het restaurant van het hotel heerlijke vissoep gegeten en een grote salade. Ik heb 2 flesjes bier gevraagd voor mee te nemen en de eigenaresse was zo vriendelijk om me een opener te lenen. Op mijn kamer de kleren ingepakt die ik wilde verbranden: het roze shirt waar ik de mouwen van af had geknipt en waar een gaatje inzat (versleten tijdens de camino), het rode shirt dat ik destijds voor Alex had gekocht (en waar ik ook de mouwen van af had geknipt i.v.m. de warmte) en waarmee ik door het te verbranden definitief afscheid van hem neem en hem veel geluk, liefde en kracht voor de toekomst toe wens, mijn witte bh, waarvan de bandjes een het verslijten zijn en waar een gaat in zit, waardoor de beugel naar buiten steekt en een rood onderbroekje. Maar het belangrijkste om in te pakken was het houten doorsje met een deel van Dayla's as.

Ik vertrok om 17.00u naar de vuurtoren. Het is ongeveer een half uur lopen, zodat ik er op tijd ben om het plaatsje dat ik gisteren heb uitgezocht, kan innnemen. Onderweg naar de vuurtoren, ongeveer halverwege, staat een groot beeld van een pelgrim langs de weg en ik heb het houten doosje met Dayla's as gepakt, open gemaakt en aan de voet van het pelgrimsbeeld gezet en er een foto van gemaakt. Dayla was mijn pelgrim en zij heeft mij bij leven veel kracht gegeven, maar ook na haar dood was zij tijdens het lopen van de camino voor mij een enorme bron van kracht. Na het maken van de foto heb ik het doosje weer gesloten en de plakband er terug omheen gedaan, maar echt goed plakken deed de plakband niet meer. Ik was bang dat het doosje onderweg open zou gaan en dus heb ik het doosje de laatste anderhalve kilometer vastgehouden in mijn handen. Ondertussen ben ik in gedachten de landen en plaatsen waar we samen op vakantie geweest zijn, nagegaan: St. Leonhard en Verona in Noord-Italië, Luxemburgstad, Koblenz, de vele daguitstapjes, de kroegentochten, mee-eten bij de Griek, de Argentijn - 2 dagen voor ze stierf, samen met Corry en Frans. Het eten waar ze verzot op was: ijs, yoghurt, slagroom, kaas, speculaas, vis, knoken van het BBQ-vlees. De vele koosnaampjes die ik voor haar had: Lieke-Lieke, Rumba-Rumba, Tietenbuik, Lekker Meisje, Mupke, Prupke, Beebie. Tijdens al deze gedachten kreeg ik een brok in mijn keel en op dat moment 'sprak' ze tegen me en zei: 'huil niet om mij, heb geen verdriet, want ik ben niet weg. Ik zal altijd bij je zijn én als je huilt, laat het dan tranen van vreugde zijn voor de geweldige jaren die we samen gehad hebben. En ik beloofde haar dat mijn tranen, uitsluitend tranen van vreugde zullen zijn.

Toen ik bij de vuurtoren arriveerde zag ik dat je via de rotsen omlaag kunt naar de zee en ik besloot naar onderen te klimmen. Er waren me al velen voor gegaan, want er liepen diverse paadjes. Het was een gevaarlijke afdaling. De zee lag ongeveer 100 meter onder me en ik wilde zo dicht als maar mogelijk was bij de zee komen, zodat ik ook zeker wist dat Dayla's as in zee terecht zou komen en niet tussen de rotsen. Daarnaast wilde ik ook helemaal alleen zijn voor het uitvoeren van de rituelen en ik mijn emoties te vrije loop kan laten gaan zonder pottekijkers. Ik ben naar onder geklommen tot ik niet meer verder kon. Tijdens de afdaling heb ik tevens vriendschap gesloten met mijn hoogtevrees en - in het ieder geval voor een deel - overwonnen.

Ik heb mijn kleren uitgepakt en zorgvuldig op een grote rotssteen neergelegd. Vervolgens heb ik Dayla's as in het geopende doosje erbij gelegd. Vlakbij ging een mooie vlinder zitten. Ik wilde dat ik een bloemetje voor bij het doosje en keek om me heen en zag een bloe, eem witte....volgens mij duizenschoon. Toepasselijker kon niet. op het rode onderbroekje stond 'Sweetie' met een hartje en dat heb ik om het dekseltje gewikkeld. Na het maken van een aantal foto's heb ik een dankgebed gezegd, Dayla gegroet en gevraagd om me in moeilijke tijden kracht te geven en tot me te komen als ik haar aanroep. Toen heb ik een stuk papier gepakt en er de aansteker aangehouden. Het brandende papier heb ik tegen de kleren aangelegd en ze vatten gelijk vlam. Ik heb het doosje met Dayla's as gepakt en en beetje as in de vlammen gestrooid. En na een laatste groet en de woorden 'Dag lief meisje, bedankt!' heb ik het doosje met as in de zee gegooid. Het dekseltje heb ik gehouden en thuis zal ik aan de onderkant het geboorte- en sterfdag op schilderen. Ik zal het bewaren in het Tibetaanse doosje, samen met haar hoektanden, botje, halsketting, knuffelbeertje en wellicht nog een foto.

Na het uitvoeren van dit ritueel heb ik het flesje bier leeg gedronken en naar de brandende kleren gekeken. Toen heb ik geluisterd naar het nummer 'Dum Pater' van de cd 'Pilgrimage to Santiago' van John Eliot Garnder die ik van Danny heb gekregen vlak voor mijn vertrek.
Luisterend naar deze prachtige muziek keek ik uit over de zee en zag de zon naar de horizon zakken. Daarna heb ik het 2e felsje bier opengetrokken en geluisterd én meegezongen met het nummer 'Proosten op het leven' van Guus Meeuwis. Ik heb ook écht geproost op het leven én op het leven dat voor me ligt. Ik voelde me vrij en bevrijd. Daarna kwam het nummer 'Rise up'. Een deel van de tekst is: 'Rise up, don't falling down again....I broke the chains...my dream is to fly over the rainbow so high, my dream is to fly over the river, so high...'. Terwijl ik naar dit nummer luisterde deed ik alsof mijn armen vleugels waren en ik beelde me in dat ik vloog. Ik voelde me op dat moment als een vogel: volledig vrij. Een waanzinning gevoel. Een gevoel dat ik telkens zal oproepen als ik het zwaar heb.

Nadat het vuur van mijn verbrande kleren gedoofd was en het bier op was, ben ik aan de klim naar boven begonnen. De zonsondergang wilde ik boven bekijken, omdat het te gevaarlijk is om alleen over de rotsen naar boven te klimmen, als de zon eenmaal onder is. Ongeveer 10 - 15 minuten ná zonsondergang is het nml. ook echt donker. Toen ik weer boven was, was ik kapot en het zweet liep over mijn rug. Ik de bar bij de vuurtoren heb ik eerst een cola-light gedronken en geprobeerd pap en mam telefonisch te pakken te krijgen, maar dat lukte niet.

Ná voor de 2e keer van de adembenemende zonsondergang genoten te hebben, ben ik op mijn gemak terug naar het dorp gewandeld. In het restaurant van het hotel heb ik weer een heerlijke vissoep gegeten. Daarna lekker in bad gezeten en moe, maar voldaan mijn bed ingedoken. In bed heb ik nog een dankgebed uitgesproken voor deze mooie en bijzondere dag.

Inzicht van vandaag:
Luisteren naar mooie en vreugdevolle muziek, maakt dat je ziel danst. Luister iedere dag muziek!
Ben nooit verdrietig om wat verloren is gegaan, maar ben blij en dankbaar voor wat je hebt mogen ervaren en hebt mogen genieten!

Buen camino,
Suze