Dag 10 - Samos - Sarria

Geslapen als een roos en mijn biologische klok ging weer om 06.00u af. Na nog lekker een half uurtje nadoezelen was het tijd om uit de veren te gaan. Om half 8 moet je het pelgrimpension verlaten hebben. Toen ik buiten een sigaret stond te roken trof ik een Nederlands stel dat van thuis uit met de fiets op weg was naar Santiago.Zij zijn vertrokken vanuit Haarlem en inmiddels 6 weken onderweg. FIjn om weer eens mijn eigen taal te spreken.

Na hun een 'buen camino' gewenst te hebben, ben ik in het restaurant aan de overkant gaan ontbijten: koffie met verse jus d'orange. Brood met kaas heb ik nog voor onderweg. Na een leuk gesprek met 'n gepensioneerd echtpaar uit Duitsland is het tijd om weer op weg te gaan.

Het is inmiddels 08.30u en mijn benen voelen aan alsof er lood in zit. De kilometers van de voorgaande dag zitten er nog goed in en ik kom dan ook moeilijk op gang. Ook mijn rechter kleine teen is behoorlijk gevoelig. Ik spreek mezelf moed in en put kracht door aan Dayla te denken. Na een tijdje over een pad langs de weg te hebben gelopen gaat de camino gelukkig de binnenlanden in. Ik verlang naar de rust en stilte die het mooie landschap biedt en bij voorkeur zie en/ of hoor ik geen andere pelgrims. Mijn gebeden worden verhoord, want ik kom alleen één Chinese pelgrim aan het begin van het pad door de prachtige natuur tegen en dan is voor de komende 2,5 uur in geen velden of wegen een pelgrim te bekennen. Heerlijk. Onderweg geniet ik weer van de bramen die overal groeien, mijn dagelijkse fruithapje.

ROnd half 11 is het tijd om mijn stokbrood met kaas op te peuzelen en terwijl ik zit te eten, vliegen 2 roofvogels over en nestelen zich, ieder in een andere boom en roepen naar elkaar. Ik geniet.

De camino valt me vandaag zwaar. Heuvel op, heuvel af....er lijkt geen eind aan te komen. Het zien en horen van de vele roodborstjes maakt me blij, maar het lood zit nog steeds in mijn benen. Ik vraag God om kracht en denk aan mijn lieve meisje Dayla en aan alles wat ze me gegeven heeft en dat wakkert wéér de kracht in me aan. De ene voet voor de andere en de blik op oneindig. En dan is daar opeens de bewoonde wereld en ik zie een bord met daarop reclame voor fysiotherapie en massages in Siarra en mijn hart maakt een sprongetje. Helaas is dat maar voor even, want dit gehucht blijkt slechts een voorstad te zijn van Siarra en de stad zelf is nog 2,5 km lopen en het hart zinkt me in de schoenen. Ik ben kapot, mijn benen zijn verzuurd en mijn voeten doen pijn. Het enige dat ik kan doen is op mijn tanden bijten en doorgaan.

Ik wil vannacht een kamer voor mezelf, lekker slapen in een bed met frisse lakens en mijn spieren verwennen met een bad. Ik vraag de Engelen me te leiden naar een goed pension tegen een betaalbare prijs.

Als ik het begin van de stad in loop, zit bij een hek een klein zwart bang hondje. Ik loop erheen en zie dat hij een dunne vacht heeft en op sommige plekken kaal is en de huid kapot. Ik zink naast haar neer op de grond en voel het mijn plicht om het diertje liefde, warmte en aandacht te geven. Ze is in het begin heel bang, maar na 5 minuten aaien kruipt ze helemaal tegen me aan, heb ik haar vertrouwen gewonnen. Ik heb echt met het hondje te doen en ze laat merken dat ze ontzettend blij is met de aandacht en liefde die ze krijgt. Ik heb ondertussen mijn schoenen uitgedaan en lig tegen mijn rugzak aan geleund met het hondje tegen me aan.

Na een half uur kunnen mijn voeten me weer dragen en is het tijd om een pension/ hostel te gaan zoeken in de middelgrote stad die Siarra is. Na 1 minuut loop ik tegen een pension aan dat voldoet aan al mijn wensen: 'n prachtige kamer, met een gedeelde badkamer met een ligbad, bidet en toilet en dat voor 25 euro per nacht. Ik bedank de Engelen dat ze mijn verzoek hebben verhoord.

Na mijn rugzak op mijn kamer gelegd te hebben, heb ik op het terras voor het kroegje dat hoort bij het pension genoten van een heerlijke lunch: Galisische soep, gegrild vlees en ijs als toetje. En dit lekker weggespoeld met een halve liter bier. Bij het afrekenen heb ik de kamer voor nog een nacht bijgeboekt. Morgen las ik een rustdag in.

Na de was op de hand in de badkuip te hebben gedaan is het tijd om, voor het eerst in dik anderhalve week, te genieten van een welverdiend bad. Wat een genot voor mijn spieren. Voordat ik naar dromenland ga, bel ik pap en mam om ze te laten weten waar ik ben en dat het goed met me gaat én omdat ik hun stemmen wil horen. Ik bemerk een hele positieve verandering tussen mijn vader en mij. Hij stelt zich kwetsbaarder op en ik merk dat hij oprecht met me begaan is en met me meeleeft. Hij spreekt me moed in om de laatste dagen ook te volbrengen tot Santiago. De verandering in onze verhouding heeft zich voltrokken sinds het overlijden van Dayla. Ik ben mijn lieve meisje hier eeuwig dankbaar voor. Niet haar leven heeft me veel moois en goeds gebracht, maar ook haar dood. En ik voel haar aanwezigheid nog steeds, alsof ze de gehele camino gewoon bij me is. En ze is er dat weet ik, alleen kan ik haar niet zien.

In bed stuur ik Danny nog een sms om hem te bedanken voor de prachtige cd met kerkmuziek van Santiago en om hem te zeggen dat ik voor zijn zieke vader kaarsen heb aangestoken en heb gebeden voor zijn herstel. Daarna slaap ik een diepe slaap tot 19.30u.

Ik kleed me aan om te gaan pinnen in de stad, koop bij de apotheek gel voor mijn vermoeide benen en voeten en besluit om in de supermarkt eten te kopen om de kosten te drukken. Ik koop stokbrood, kaas, yoghurt, vese kiwi's voor de vitaminen en blikje cola-light. Terug op mijn kamer geniet ik van een heerlijk maal.

Ik val in een onrustige slaap en wordt om 00.30u alweer wakker. Gedachtes aan mijn 'oude' leven tuimelen door mijn hoofd: Dayla, Alex, Pascal, Veronique, Manuela, Roland. Dat waar ik afscheid van heb moeten nemen, ongewild en dat waar ik zelf voor gekozen heb. Ik wil er helemaal niet aan denken, want het hoort bij mijn 'oude' ik. Aan Dayla wil ik uiteraard met alle liefde denken, maar niet aan de beelden van haar laatste dag hier op aarde en aan de dood die daarop volgde. Maar ik weet ook dat het realiteit is. Alleen is die me nu nog te pijnlijk. Die realiteit kan ik op dit moment uitsluitend mentaal, maar nog niet emotioneel aan. Na nog een sigaret gerookt te hebben, val ik weer in slaap.

Inzicht van vandaag: Dayla, wie ze was en wat ze voor me heeft betekend, is voor mij een bron van kracht.

Buen Camino,
Suus