Dag 17 - Pedrouzo - Santiago de Compestella

Vanmorgen was ik al rond 05.00u wakker. Wellicht omdat vandaag de 'grote' dag is: mijn afspraak met de Heilige Santiago, St. James, Jacobus. Ik beschouw hem onderstussen als mijn vriend, want de hele camino heb ik me beschermd gevoeld, gedragen. En Santiago is de beschermheer van de pelgrims. Maar ik heb me ook bijgestaan gevoeld door Santiago's grote broer Jezus en door ons aller vader God. En natuurlijk ook door mijn lieve meisje Dayla, mijn trouwe vriendin. Ik heb hen aanwezigheid gevoeld en daar kracht uit weten te putten. Tegen 05.10u waren de 5 Fransen al druk in de weer om zich aan te kleden en hun spullen te pakken, evenals 2 Spanjaarden. Ze praten, weliswaar zachtjes, maar toch en het pakken van hun spullen gaat met veel geritsel gepaard en dat terwijl er nog ongeveer 30 pelgrims liggen te slapen. Ik heb bij zowel de Spanjaarden, de Italianen, als de Fransen (de goede uiteraard niet te na gesproken) het gevoel dat ze denken dat ze de aarde alleen bewonen, dan wel dat ze de spil van het universum zijn. Mijn algemen indruk van de genoemde Zuiderlingen is dat ze onvriendelijk, arrogant en egocentrisch zijn. Deze ervaringen staan haaks op mijn eerdere ervaringen met Zuid-Spanjaarden en Noord- en Zuid-Italianen. Ik heb in het ieder geval geleerd om er nauwelijks aandacht aan te besteden en áls ik ergernis op voel komen, deze meteen van me af te laten glijden.

Om 06.30u heb ik me lekker gedoucht en op de gang mijn rugzak ingepakt. Vervolgens heb ik in de zaak waar ik gisteren gegeten heb, mijn ontbijt bestel en tevens - voor de vitaminen - de mandarijnen opgegeten die ik gisteren gekocht had. Om

07.00u ben ik aan de laatste etappe van mijn pelgrimstocht begonnen. Het was buiten nog volledig donker met enkel sterren aan de hemel. Na een kwartier lopen liet ik Pedrouzo achter me en ging de camino het bos in. Ik had gelukkig een zaklamp bij me maar deze gaf maar zwak licht. Echter, beter iets dan niets. De camino kwam uit op een T-splitsing. De pijl gaf aan rechtdoor en die weg ging ik dan ook. De meeste andere pelgrims namen echter de andere weg van de T-splitsing. Ik loop echter mijn eigen camino en laat me niet leiden door anderen. Het pad werd echter steeds smaller en dichtbegroeider en ik zag geen hand voor ogen. Ik vertrouwde echter op mijn gevoel en had voordat ik begin met lopen, net als iedere ochtend, aan Jezus gevraagd om me te leiden: laat me horen met Uw oren, laat me zien met Uw ogen, laat me voelen met Uw hart en laat me lopen met Uw voeten. En op hem vertrouwde ik. Opeens zag ik achter me nog een zaklamp schijnen; het bleek een Francaise te zijn die ook alleen liep (en na later bleek er al 1800 km op had zitten...wauw). Zij had het gevoel dat het niet het juiste pad was en dat was inmiddels ook mijn gevoel, maar ik wist wel zeker dat we in de juiste richting liepen. Na ongeveer 20 minuten lopen, liepen we het bos uit en de dageraad begon aan te breken. In de verte lag een gegucht en daar liepen we heen. Maar we zagen geen caminopaaltjes. Maar opeens zag ik een gele caminopijl op de grond en we besloten die te volgen. Na 20 minuten, het was ondertussen gelukkig licht, kwam het volgende gehucht en we besloten te vragen waar de camino liep. Een vrouw wees ons de weg naar de grote weg en van daaruit zouden we weer op de echte camino uitkomen.

In het volgende dorp kwamen we op een t-splitsing en ik besloot naar rechts te lopen en de Francaise naar links. Na dik 10 minuten lopen zag ik de grote weg en ik zag ook twee andere pelgrims lopen. Ondanks dat ik wist dat ik in de goede richting liep, was ik toch blij andere pelgrims te zien. Ik was inmiddels in de buurt van het vliegveld en heb gedurende 20 minuten langs de autoweg gelopen. Niet echt prettig, maar Santiago roept! En daar was dan weer de echte camino.
De twee Spanjaarden, een jonger stel, vroegen of ze een foto van mijn naast een camino-beeld moesten maken. Er zijn ook aardige Spanjaarden ;-)
In Labacolla hoog tijd om een stempel te halen en ik stopte bij de eerste bar die ik tegen kwam en daar zat de Francaise aan de koffie. Na haar gegroet te hebben, heb ik binnen mijn stempel gehaald en ben ik weer verder gelopen. De Francaise, Martine genaamd, liep in hoog tempo voor me. Het kwam op mij over alsof ze niet ingehaald wilde worden. Nadat ze twee maal struikelde, vertraagde ze haar pas en liep ik haar voorbij. Ik zei alleen 'ola' want ik had geen zin om te praten met haar, want ik voelde geen echte klik. Die heb ik eigenlijk alleen gevoeld met Willem en met Salvo gevoeld. Met Bernhard, Leonie, Manuel, Ritz en Heike vond ik het leuk om een uurtje mee te praten, maar met hen kon ik voor mijn gevoel niet echt de diepte in gaan. Zij konden mijn geest niet voeden, terwijl ik dat wel echt nodig heb en dat konden Willen en Salvo wel. Martine sprak met echter aan en na een kort praatje versnelde ik mijn pas en liet haar achter me. Er volgden een paar stevig hellingen en toen was ik bij Monte de Gozo. Boven op de berg staat een prachtig monument ter ere van het bezoek van Paus Johannes Paulus II in 1992. Hij heeft toen ook de camino gelopen. Ik ga thuis op internet opzoeken hoeveel hij van de camino gelopen heeft. Ik droeg hem een warm hart toe; hij kwam op mij over als een lieve, zachtaardige man en heb hem in mijn hart gesloten. Met de huidige Paus heb ik niets. Ik zie iets in zijn ogen, dat mij geen goed gevoel geeft.

Uit het niets komt opeens een vrolijke hond op me afgerend, toen ik op weg was om het monument te bezichtigen. Na even smoezen en spelen verdween ie ook weer ze snel als ie gekomen was. Aangekomen bij het monument was het wachten totdat een groepje Spaanse fietsers het veld ruimden en ze namen de tijd. Tijdens de camino ben ik geoefend in het hebben van geduld en het is me over het algemeen goed afgegaan. Irritatie kon ik snel naast me neer zetten. Ik hanteerde daarbij de gedachte dat iedereen recht heeft op zijn vreugdemomenten en deze vast te leggen op de gevoelige plaat. Alleen jammer dat velen geen rekening houden met anderen en je rustig 10 minuten laten wachten. Maar het is wat het is en ik me daardoor niet meer van mijn stuk brengen. Tijd speelt voor mij - zeker tijden de camino - geen rol en dat wil ik ook meenemen in mijn leven thuis: neem de tijd en doe het rustig aan, leef bedachtzaam. Na een kort bezoek aan het kapelletje, het halen van mijn stempel en het eten van een paar mandarijntjes, is het tijd om te gaan. Het is inmiddels 11.10u.

En daar is dan het bord 'Santiago' en om exact 11.30u loop ik de stad Santiago binnen. Via een brug over de autoweg loop ik de stad binnen en zoals mijn reisgids zegt: 'teleurstellender kan haast niet!'De drukte van het verkeer, de vele mensen, de chaos en hectiek; het haalt me volledig uit mijn evenwicht en het intens vredige en gelukzalige gevoel is in een klap weg. Het is zeker een half uur tot drie kwartier lopen tot het oude stadsgedeelte waar de kathedraal staat. Door de drukte en de chaos om me heen raak ik volledig gedesoriënteerd en raak ik de weg naar de kathedraal kwijt.

Eindelijk.....om 13.00u sta ik dan oog in oog met het huis van apostel Santiago, Jacobus, St. James. De mooiste kathedraal die ik ooit in mijn leven aanschouwd heb. De moeder der kathedralen, wat mij betreft.
Echter, door de drukte, de chaos van een grote stad, de warmte en last but not least door de vermoeidheid kan ik er niet echt van genieten en heb dan ook geen euforisch gevoel. Gelukkig dat niet Santiago's kathedraal mijn doel was, maar de camino, de weg er naar toe. En deze heeft me dagelijks euforie gebracht.

Het jonge Spaanse stel dat de laatste 2 uur van de camino dan weer voor én dan weer achter me heeft gelopen, lag op het grote plein voor de kathedraal uit te rusten en ik voegde me bij hen. Om foto's te maken van de kathedraal wat het (weer) wachten tot de fotosessie van 5 Spaanse fietsers achter de rug was. Dit duurde 'slechts' 30 minuten. Het Spaanse meisje heeft een paar foto's van me gemaakt met de immense kathedraal op de achtergrond.

Na nog ongeveer een klein uur op het plein te hebben gezeten, was het de hoogste tijd om pap en mam te bellen om te vertellend dat ik de camino volbracht heb.
Het was fijn om hen te zeggen dat ik de eindstreep - 5 dagen eerder dan gepland - gehaald heb en ze wensten me beiden proficiat.

Na het gesprek tijd om de felbegeerde en verdiende Compestella in ontvangst te gaan nemen. De wachttijd bedroeg ongeveer 1 uur. Achter me stonden 3 Duitsers, die ik tijdens de camino diverse keren ben tegen gekomen en vóór me stond het jonge Spaanse stel. Met gezellig kletsen met de pelgrims voor en achter me in de rij, kon ik de wachttijd enigszins doden. Mijn benen konden me nog maar met moeite dragen en wat was ik wederom blij met mijn pelgrimsstaf. Ik hoop dat ik hem mee in het vliegtuig naar Nederland krijg.

Rond 16.00u ontving ik dan mijn Compestella en voelde me trots. Thuis hang ik hem in een mooie lijst aan de muur samen met mijn in te lijsten Pelgrimpas en ook mijn pelgrimsstaf wil ik een mooie plaats geven.

Na lekker gegeten en gedronken te hebben (de prijzen in Santiago zijn haast het dubbele van de prijzen tijdens de camino). Daarna tijd om een slaapplaats te zoeken. Een kamer met badkamer voor mezelf. Ik loop naar het pension dat ik van 29 september t/m 2 oktober heb geboekt, maar bij aankomst blijkt dit helaas volgeboekt te zijn.
Ik vraag de lichtwereld om een mooie, schone kamer voor een redelijke prijs op geringe loopafstand. Van het 1e hostal dat ik tegen kom, kan ik de receptie (die in een ander pand zit, dan het pand waar de kamers zich bevinden) niet vinden en loop het eerstvolgende hostal binnen dat ik tegen kom. Ze hebben nog een kamer vrij en kost € 45,00 incl. ontbijt. Niet echt goedkoop, maar de kamer is prachtg, romantisch aandoend, met eigen badkamer met bad en een schitterend uitzicht over de oude stadskern en zie zelfs de torens van de kathedraal. Ik voel me de gelukkigste pelgrim op aarde. Ik dank de lichtwereld dat ze mijn verzoek hebben verhoord.

Het hotel ligt dik 5 minuten lopen van de kathedraal; wat wil een mens nog meer. Ik stuur Heike een sms om te informeren hoe het met haar is en waáár ze is en vertel haar dat ik in Santiago ben én mijn Compestella heb. Vlak nadat ik mijn sms aan haar heb verstuurd, krijg ik een sms van Pascal waarin hij informeert hoe het gaat. Ik laat het weten dat ik in Santiago ben en de camino heb volbracht. Hij stuurt een sms terug met proficiat. Even daarna belt Heike. ZIj was die ochtend al vroeg in Santiago. Ze had de ervoor 6 á 7 km verder dan Pedrouzo gelopen. Ik concludeer daar uit dat de pijn aan haar voeren uiteindelijk dan toch wel mee viel. Ik spreek met haar af om 20.30u voor de kathedraal om samen te gaan eten.
Na de was gedaan te hebben, genoten van een heerlijk bad en via een omweg naar de kathedraal gelopen.

Het was leuk om Heike te zien en we feliciteerden elkaar. Aangekomen bij het restaurant waar we wilden eten, bleek het terras helemaal vol te zitten. Heike zag echter 2 Canadese vrouwen zitten die ze onderweg ontmoet had en vroeg hen of we er bij mochten komen zitten. Dat was geen enkel probleem en dus zaten we met z''n vieren, 3 verschillende nationaliteiten, aan tafel voor het avondeten. De Canadese vrouwen spraken gebrekkig Engels, maar we konden in het ieder geval met elkaar communiceren. Voor Heike moest ik zo en dan als tolk optreden. Ik ben er trots op dat ik me in zowel het Engels, het Duits en een klein beetje in het Italiaans verstaanbaar kan maken. De Duitsers spreken over het algemeen alleen Duits, de Engelsen alleen Engels, de Fransozen allen Frans en het zelfde geldt voor de Italianen en de Spanjaarden.
Ik heb me tijdens de camino geen moeite gedaan om me de Spaanse taal eigen te maken, ook niet een beetje. De Spaanse taal spreekt me niet aan; ik vind het een harde en niet melodische taal. Dit in tegenstelling tot het Italiaans. Ik heb me dan ook voorgenomen om over niet al te lange tijd Italiaanse les te gaan volgen, want ik zou het heerlijk vinden om die taal vloeiend te leren spreken. Er zijn ook nog veel steden in Italië die ik graag zou willen bezoeken: Umbrië, Toscane, Sicilië, Milaan, Florence, Pisa en Rome. In Rome ben ik slechts 1 dag geweest en ik wil er graag naar terug. Maar dan wel minstens voor 1 week. Maar eerst wil ik volgende jaar met mijn nieuwe hond Lyzah gaan backpacken in één van de Scandinavische landen; ik denk dat het Zweden wordt, want Noorwegen betekent heel veel hoge bergen en daar is de hond dan nog niet volwassen genoeg voor. Het is de bedoeling dat ik dan ook mijn tentje meeneem en zoveel mogelijk buiten slaap.

Vanmiddag heb ik de kathedraal alleen van buiten gezien. Morgen ga ik naar de mis van 12.00u en dan is daar dan eindelijk mijn ontmoeting met Apostel Santiago, mijn beschermheer tijdens mijn tocht. Hij is de eerste apostel die uit de klek van Jezus heeft gedronken ('dit is mijn bloed en drinkt hier allen uit').

Toen ik klaar was met eten, stond opeens Salvo voor mijn neus. Geweldig om hem weer te zien. We feliciteerden elkaar met het aankomen in Santiago. Toen Heike en de 2 Canadese vrouwen, verpleegsters van beroep, vertrokken zijn wij nog blijven zitten. Hij vertelde me over zijn wens die hij Santiago vorig jaar in het oor heeft gefluisterd en die 2 maanden geleden in vervulling was gegaan. Hij heeft voor zijn gevoel zijn tweelingziel ontmoet: een Engelse man, zijn eerste relatie in zijn leven. Ik ben zo blij voor hem. Ik het streng katholieke Italië wordt zijn homosexualiteit niet geaccepteerd en toen hij zijn geaardheid tijdens de priester vertelde, veroordeelde deze hem. Ik vertelde Salvo dat deze priester in mijn ogen niet snapt wat echt geloven in God inhoudt. God veroordeelt niet en God is Liefde, ongeacht of dit tussen man en vrouw is, tussen 2 mannen of tussen 2 vrouwen. Ik adviseerde Salvo het boek 'Een ongewoon gesprek met God' te lezen; dat hij er veel aan zal hebben. Ik heb hem beloofd de naam van de schrijver naar hem te mailen. Rond half 12 hebben we afscheid van elkaar genomen en rond middernacht lag ik in bed.

Inzicht van vandaag: Geloven en bidden geeft kracht. Verlies nooit meer je geloof en bid iedere dag, dan zal kracht iedere dag je deel zijn.
Ben dankbaar. Ben dankbaar voor de dag die voor je ligt met nieuwe kansen en mogelijkheden. Ben 's avonds dankbaar voor alles wat je die dag hebt mogen ontvangen en ervaren.

Buen Camino,
Suus