Dag 19 - Santiago de Compestella - Finesterre

Na een lekkere douche en buiten een sigaret gerookt te hebben, begeef ik me naar het restaurant, waar ik nu aan het schrijven ben. Het ontbijt, bestaat uit een grote kop koffie, toast met boter en jam en jus d'orange en het smaakt me goed. Na het ontbijt ben ik boven mijn spullen gaan pakken en heb ik uitgecheckt. Ik heb bij de receptie gevraagd of ik mijn pelgrimsstaf kon achterlaten tot 29 september, wanneer ik weer terugkom van Finesterre. Gelukkig was dat mogelijk, want in Finesterre zal ik hem niet echt nodig hebben.

Om 09.00 vertrokken richting busstation, waar ik rond 09.30u aankwam. Om 10.00u vertrok de bus en de rit duurde 3 uur. Aangezien de laatste 1,5 uur door enigszins bergachtig gebied ging, begon mijn maag te draaien. In de bus was geen toilet aanwezig, dus ik vroeg de Engelen om ervoor te zorgen dat mijn maag weer rustig werd. Zo gevraagd en zo gebeurde het ook.

Toen ik uit de bus kwam ben ik naar het restaurant, dat tegenover de bushalte lag, gegaan en me eerst een heerlijke koffie besteld. Daarna heb ik me te goed gedaan aan een wienerschnitzel met friet. Toen ik me weer mens voelde, heb ik de Engelen gevraagd om me te helpen om snel een mooie kamer te vinden voor een leuke prijs. Het maximale dat ik per nacht uit wilde geven was 30,00 euro. Het eerste hotel/ pension dat ik betrad had nog één kamer vrij voor 25,00 euro per nacht. Ik boekte gelijk voor 3 nachten en toen ik de kamer betrad, maakte mijn hart een sprongetje: een prachtige lichte kamer met ligbad en ik bedankte de Engelen.

Na een heerlijk bad begaf ik me op weg naar Kaap Finesterre ("Costa de la Muerte" of "Kust des Doods"). Daar waar de vuurtoren staat, daar houdt het land op en begint de Atlantische oceaan.
Op weg ernaar toe kwam ik aan het eind van het dorp een kleine baai tegen en nam me voor om daar morgen te gaan zonnen en zwemmen. Daarna heb ik een bezoek gebracht aan het kasteel van San Carlos, tevens een visserijmuseum. De uitleg heb ik redelijk kunnen begrijpen door het zien van de materialen en doordat de man die de rondleiding gaf een beetje Engels sprak.
De weg naar de vuurtoren was over de straat en aan de zijkant stond een bord: een driehoek met een mannetje erin. Mijn verstand werkte blijkbaar niet optimaal, want ik interpreteerde het bord als 'verboden te lopen', terwijl het betekende: 'automobilisten kijk uit, want er lopen mensen aan de kant van de weg'. Ik nam dan ook het pad dat het bos in leidde. De schoenen die ik aan had - waterschoentjes - waren niet echt geschikt om over bospaden te lopen en nog minder geschikt om over een alm met een soort van distels om hoog te lopen. De zon brandde, de distels prikten door mijn schoenen heen in mijn voeten, maar ik zette door. Voor Dayla, want ik was op weg om een goede plaats te zoeken in de buurt van de vuurtoren, om de as van haar die de hele reis bij me had gedragen, uit te strooien. Toen ik aan de top van de berg kwam, had ik een grandioos uitzicht en zag de vuurtoren een stuk onder me liggen.
Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen, moest ik eerst vocht bijtanken, want ik had gezweet als een otter. Na het drinken van een cola-light ging ik op zoek naar een mooie plaats in de rotsen die afliepen naar de zee. Toen ik daar zat te genieten van het mooie uitzicht over zee en wat zat te schrijven in mijn dagboek, zaten een paar meter boven me 2 Duitsers (man en vrouw) onder het genot van een fles wijn zeer hard met elkaar te praten. De muziek uit mijn mp3-speler kon hun gepraat niet overstemmen. Na een minuut of 20 heb ik gevraagd of het a.u.b. zachter kan en het liefst helemaal niet praten. Het is namelijk traditie dat de pelgrims in stilte, al dan niet verzonken in meditatie, de zonsondergang aanschouwen. Gelukkig namen ze mijn woorden ter harte. De zonsondergang was prachtig om te zien. Bijzonder. Nadat de zon ten onder was gegaan, ben ik terug gelopen naar het dorp - het grootste deel in het donker.

Aangekomen in het dorp besloot ik naar het restaurant te gaan waar ik vanmiddag de heerlijke schnitzel gegeten had. Het was ook gelijk de laatste keer. Ik moest zeker 20 minuten wachten voor ik een drankje kon bestellen en dit gaf me niet echt een gevoel welkom te zijn. De eigenaar van het restaurant moest in zijn eentje ongeveer 30 mensen bedienen, dus is het wel logisch dat het lang duurt, maar het is niet klantvriendelijk. Maar dat zijn ze in Noord-Spanje over het algemeen sowieso niet. De schnitzel die ik weer had besteld, werd in vergelijking tot het drinken snel geserveerd en was wederom overheerlijk. Bij terugkomst in het hotel heb ik me nog 2 biertjes gedronken en geschreven in mijn dagboek. Het eten dat er geserveerd werd aan de gasten zag er heerlijk uit, dus ik besloot om de komende dagen hier te eten.
Na een lekker bad ben ik om middernacht mijn bed ingedoken en in een heerlijk diepe slaap gezonken.

Inzicht van vandaag:
Vraag het aan de Engelen en als je intentie zuiver en puur is, zal het je gegeven worden.

Buen camino,
Suus