Dag 14 - Airexe - Melide
Door: Suze Billmann
Blijf op de hoogte en volg Suze
21 September 2009 | Spanje, Melide
Het begint langzaam wat eentonig te worden, maar ook vanochtend gingen de oogjes weer om 06.00u open. Na een half uurtje lekker nadoezelen, ging om 06.30u het licht in volle glorie aan, terwijl de nodige pelgrims nog vast lagen te slapen. Een van vrouwen van het Franse gezelschap van 5 personen had de euvele moed gehad om het licht aan te doen en dit werd haar door geen van de aanwezige slapenden in dank afgenomen.
Ik merkte dat mijn ego voor het eerst sidns deze reis opspeelde en heb in het Frans een opmerking geplaatst. Ik bemerkte echter ook dat ik mijn ego ook weer heel snel onder controle weet te krijgen. Dat was vroeger wel anders, toen ik meestal een slaaf of gevangene was van mijn ego en ik mezelf niet echt de baas was.
Dat is een mooi winstpunt en ik kan concluderen dat ik in dat opzicht in het afgelopen half jaar enorm gegroeid ben. Ik heb gedurende de hele camino nog geen enkele vorm van stress ervaren. En als ik voel dat mijn ego, want dat is degene die de stress veroorzaakt, de hoofdrol wil gaan spelen, heb ik het gelijk in de gaten en weet hem in no time de mond te snoeren. Hetgeen waardoor mijn ego getriggerd werd weet ik dan ook direct naast me neer te zetten. Mijn bewustzijn is gegroeid en ben me terdege bewust dat ik mijn gedachten niet ben. Ik heb geleerd om een observeerder te zijn van mijn gedachten en gevoelens en daardoor te relativeren. Het gaat niet altijd goed en het is ook niet altijd makkelijk, maar het gaat wel steeds beter.
Ik realiseer me dat het een proces is van vallen en opstaan. Vaste patronen die je al jaren, zo niet je hele leven toepast, heb je niet in een paar maanden en wellicht ook niet in een paar jaartjes doorbroken. Maar het begint allemaal met bewustzijn. Zonder dat kun je ook nooit iets veranderen. Tijdens het lopen van de camino is het wel veel makkelijker om in het moment en in volledig bewustzijn te leven, dan dat dat thuis het geval is. Waarschijnlijk ook volledig logsich, aangezien je thuis door familie, vrienden, werk en de steeds terugkerende verplichtingen en karweitjes al in heel veel patronen zit. Daar is het gevoel van de vrijheid die ik hier ervaar, veel moeilijker te realiseren. Hier moet niets en mag alles en in het dagelijkse leven is het helaas vaak omgekeerd. Maar de kunst is natuurlijk om het gevoel dat ik hier heb ook in het dagelijks leven te ervaren. Misschien is dat wel de echte kunst van het leven......een mooi streven, een mooi levensdoel. Hopelijk niet een doel waar ik mijn hele leven voor nodig heb, om te realiseren ;-)
Na een heerlijk otbijt ben ik als laatste om 08.00u vertrokken uit het restaurant, want ik wilde het ontwaken van de wereld alleen beleven. Na ongeveer 3 uur alleen gelopen te hebben, kwam bij een stempelpunt een Amerikaanse uit New Orleans aangelopen die in Portamrín naast me op het terras had gezeten. Ik sprak haar aan en we hebben geruime tijd samen gelopen. Het gesprek was grotendeels spiritueel van aard. TIjdens het lopen van de camino word ik in staat gesteld om mijn kennis van de Duitse en Engelse taal uit te breiden. Ik heb sinds ik ben begonnen aan de camino mijn eigen taal nog nauwelijks gesproken. Ik merk dat ik nu meestal ook al in het Engels denk.
Een stuk na het gehucht Casanvoa en na het betreden van de provincie A Coruna en het verlaten van de provincie Lugo was het de hoogste tijd voor een kop koffie. Samen met de Amerikaanse bij het eerste tentje dat we tegen kwamen neergeploft. Het was de slechtste bak koffie die ik tijdens de hele camino tot nu toe gedronken heb, zo slap als maar slap zijn kan. Maar ik was toch blij met het vocht dat ik tot me kon nemen......always try to see the bright sight. De cake die ik erbij besteld had was overheerlijk.
Terwijl we daar zaten uit te rusten, kwam Heike aangelopen en ze voegde zich bij ons. Na nog een stuk van haar brood dat ze besteld had meegegeten te hebben, want het was haar teveel, hebben Heike en ik de hele middag tot aan Melide samen gelopen. We hebben gepraat over ons verleden en het doel van het lopen van de camino. Zij heeft een zwaar en aangrijpend verleden achter de rug van incest en mishandeling....heftig. Haar levensverhaal maakte dat ik het mijne in perspectief wist te plaatsen.
En tijdens het praten over mijn verleden voelde het alsof het verleden het verleden is....dat het een afgesloten hoofdstuk is. Het leek zelfs wel of ik het over een vorig leven had of over het leven van iemand anders. Het lijkt achter me te liggen. Of komt het doordat mijn leven nu letterlijk zo ver weg is, ik er in elk opzicht zo ver van sta, dat het alleen maar líjkt alsof het verwerkt en afgesloten is. De toekomst zal het uitwijzen. Dat zou het grootste geschenk zijn dat de camino me zou kunnen geven en verdiend ook, want ik heb er ook ontzettend hard voor gewerkt.
Ik voel in het ieder geval een enorme bevrijding. Ik voel me tijdens het lopen van de camino al de hele tijd zo vrij als een vogel, bevrijd als een vlinder die uit haar cocon heeft weten te breken en zo rijk als een koning.
ROnd 15.00u liepen Heike en ik Melinde binnen en om 15.30u hadden we samen een kamer met eigen badkamer met ligbad geboekt voor 15.00 euro p.p.
Na een heerlijk bad en wat schrijven in mijn dagboek, trof ik Heike om 19.00u in het centrum voor het avondeten. We hebben genoten van een Goddelijk maal± Galisische soep, de lekkerste steak tijdens de hele camino tot nu toe, frietjes en 2! toetjes (ijs en chocolademousse). Het toetje van Heike heb ik voor mijn rekenin genomen, ter compensatie van de wijn die ik in Siarra heb meegedronken en het halve brood met rauwe ham, tomaat en mozarella dat ik vanmiddag van haar heb gekregen. De nodige biertjes, het heerlijke eten en het lopen van 21,5 km maakten me na het eten verlangen naar mijn bed. Om 22.00u lagen we dan ook onder zeil.
Inzicht van vandaag: fysiek bezig zijn in de natuur, eten, drinken, een goed gesprek, plezier, water om me te wassen en een dak boven mijn hoofd omk te slapen.....meer is er niet nodig om gelukkig te zijn.
Buen Camino,
Suus
Ik merkte dat mijn ego voor het eerst sidns deze reis opspeelde en heb in het Frans een opmerking geplaatst. Ik bemerkte echter ook dat ik mijn ego ook weer heel snel onder controle weet te krijgen. Dat was vroeger wel anders, toen ik meestal een slaaf of gevangene was van mijn ego en ik mezelf niet echt de baas was.
Dat is een mooi winstpunt en ik kan concluderen dat ik in dat opzicht in het afgelopen half jaar enorm gegroeid ben. Ik heb gedurende de hele camino nog geen enkele vorm van stress ervaren. En als ik voel dat mijn ego, want dat is degene die de stress veroorzaakt, de hoofdrol wil gaan spelen, heb ik het gelijk in de gaten en weet hem in no time de mond te snoeren. Hetgeen waardoor mijn ego getriggerd werd weet ik dan ook direct naast me neer te zetten. Mijn bewustzijn is gegroeid en ben me terdege bewust dat ik mijn gedachten niet ben. Ik heb geleerd om een observeerder te zijn van mijn gedachten en gevoelens en daardoor te relativeren. Het gaat niet altijd goed en het is ook niet altijd makkelijk, maar het gaat wel steeds beter.
Ik realiseer me dat het een proces is van vallen en opstaan. Vaste patronen die je al jaren, zo niet je hele leven toepast, heb je niet in een paar maanden en wellicht ook niet in een paar jaartjes doorbroken. Maar het begint allemaal met bewustzijn. Zonder dat kun je ook nooit iets veranderen. Tijdens het lopen van de camino is het wel veel makkelijker om in het moment en in volledig bewustzijn te leven, dan dat dat thuis het geval is. Waarschijnlijk ook volledig logsich, aangezien je thuis door familie, vrienden, werk en de steeds terugkerende verplichtingen en karweitjes al in heel veel patronen zit. Daar is het gevoel van de vrijheid die ik hier ervaar, veel moeilijker te realiseren. Hier moet niets en mag alles en in het dagelijkse leven is het helaas vaak omgekeerd. Maar de kunst is natuurlijk om het gevoel dat ik hier heb ook in het dagelijks leven te ervaren. Misschien is dat wel de echte kunst van het leven......een mooi streven, een mooi levensdoel. Hopelijk niet een doel waar ik mijn hele leven voor nodig heb, om te realiseren ;-)
Na een heerlijk otbijt ben ik als laatste om 08.00u vertrokken uit het restaurant, want ik wilde het ontwaken van de wereld alleen beleven. Na ongeveer 3 uur alleen gelopen te hebben, kwam bij een stempelpunt een Amerikaanse uit New Orleans aangelopen die in Portamrín naast me op het terras had gezeten. Ik sprak haar aan en we hebben geruime tijd samen gelopen. Het gesprek was grotendeels spiritueel van aard. TIjdens het lopen van de camino word ik in staat gesteld om mijn kennis van de Duitse en Engelse taal uit te breiden. Ik heb sinds ik ben begonnen aan de camino mijn eigen taal nog nauwelijks gesproken. Ik merk dat ik nu meestal ook al in het Engels denk.
Een stuk na het gehucht Casanvoa en na het betreden van de provincie A Coruna en het verlaten van de provincie Lugo was het de hoogste tijd voor een kop koffie. Samen met de Amerikaanse bij het eerste tentje dat we tegen kwamen neergeploft. Het was de slechtste bak koffie die ik tijdens de hele camino tot nu toe gedronken heb, zo slap als maar slap zijn kan. Maar ik was toch blij met het vocht dat ik tot me kon nemen......always try to see the bright sight. De cake die ik erbij besteld had was overheerlijk.
Terwijl we daar zaten uit te rusten, kwam Heike aangelopen en ze voegde zich bij ons. Na nog een stuk van haar brood dat ze besteld had meegegeten te hebben, want het was haar teveel, hebben Heike en ik de hele middag tot aan Melide samen gelopen. We hebben gepraat over ons verleden en het doel van het lopen van de camino. Zij heeft een zwaar en aangrijpend verleden achter de rug van incest en mishandeling....heftig. Haar levensverhaal maakte dat ik het mijne in perspectief wist te plaatsen.
En tijdens het praten over mijn verleden voelde het alsof het verleden het verleden is....dat het een afgesloten hoofdstuk is. Het leek zelfs wel of ik het over een vorig leven had of over het leven van iemand anders. Het lijkt achter me te liggen. Of komt het doordat mijn leven nu letterlijk zo ver weg is, ik er in elk opzicht zo ver van sta, dat het alleen maar líjkt alsof het verwerkt en afgesloten is. De toekomst zal het uitwijzen. Dat zou het grootste geschenk zijn dat de camino me zou kunnen geven en verdiend ook, want ik heb er ook ontzettend hard voor gewerkt.
Ik voel in het ieder geval een enorme bevrijding. Ik voel me tijdens het lopen van de camino al de hele tijd zo vrij als een vogel, bevrijd als een vlinder die uit haar cocon heeft weten te breken en zo rijk als een koning.
ROnd 15.00u liepen Heike en ik Melinde binnen en om 15.30u hadden we samen een kamer met eigen badkamer met ligbad geboekt voor 15.00 euro p.p.
Na een heerlijk bad en wat schrijven in mijn dagboek, trof ik Heike om 19.00u in het centrum voor het avondeten. We hebben genoten van een Goddelijk maal± Galisische soep, de lekkerste steak tijdens de hele camino tot nu toe, frietjes en 2! toetjes (ijs en chocolademousse). Het toetje van Heike heb ik voor mijn rekenin genomen, ter compensatie van de wijn die ik in Siarra heb meegedronken en het halve brood met rauwe ham, tomaat en mozarella dat ik vanmiddag van haar heb gekregen. De nodige biertjes, het heerlijke eten en het lopen van 21,5 km maakten me na het eten verlangen naar mijn bed. Om 22.00u lagen we dan ook onder zeil.
Inzicht van vandaag: fysiek bezig zijn in de natuur, eten, drinken, een goed gesprek, plezier, water om me te wassen en een dak boven mijn hoofd omk te slapen.....meer is er niet nodig om gelukkig te zijn.
Buen Camino,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
