Dag 9 - O Cebreiro - Samos

Om 06.00u werd ik wakker. Mijn biologische klok is haarfijn nauwkeurig op dit tijdstip ingesteld. Mijn hoofd voelt een beetje zwaar. Gisteren blijkbaar teveel alcohol gedronken, iets wat ik niet meer moet doen. Eén á twee glazen is meer dan voldoende. Omdat ik door mijn ongesteldheid ook nog wat buikpijn heb, is het niet geheel onverstandig om vanochtend 2 paracetamol in te nemen.

Op weg naar het restaurant voor het ontbijt lijkt O Cebreiro in het donker, met enorme mist, wind en regen wel een spookstadje. Ik verwacht ieder moment heksen en spoken uit de smalle steegjes te zien opduiken.
Na het ontbijt, waarbij ik aan tafel zat met Ritz, Manuel en 3 Canadese meisjes (die ik overigens niet écht sympathiek vind), laat ik hun eerst vertrekken, want ik loop toch het liefste alleen. Na een bezoek aan het toilet is het dan echt tijd om te vertrekken. De rugzak heb ik goed afgedekt tegen de regen, twee shirts over elkaar aan getrokken, mijn regenjack aangedaan en dan ben ik klaar voor de afdaling in dit spookweer.

De meesten of misschien wel alle pelgrims, want ik ik ben de eerste 2 uur geen andere pelgrim tegen gekomen. lopen naar onder via de openbare weg, maar mijn voeten brachten me over de officiële camino. Een prachtig breed pad door het bos, met als enige geluid de vogels. De mist trok langzaam op en ik genoot. Pas bij het enorme pelgrimmonument in Linares kwam ik weer andere pelgrims tegen.

Ik voelde me enorm energiek en had een hoog looptempo. Op weg naar buurtschap Padornelo doemde voor me in de mist midden op het pad ineens een enorme grote zwarte hond op - ogend als een wolf. Ik voelde enige angst door mijn lichaam gaan. Ik sprak het dier vriendelijk toe, maar geen kwispelende staart. Het enige dat ie deed, was me strak aankijken. Ik moest langs hem om door te kunnen lopen en raapte al mijn meod bij elkaar. En ik had natuurlijk ook nog mijn pelgrimsstaf, waarmee ik me indien nog zou kunnen afweren. Eenmaal langs hem, kwam ie achter me aan en ik voelde weer angst. Ik moest denken aan het boek van Paulo Coelho en vroeg me af of deze hond 'mijn persoonlijke duivel' was. Ik rechte mijn schouders en stapte over mijn angst heen en liep verder met stevige tred. De hond liep me voorbij. Een paar minuten later zag ik 'm weer bij een boederij en kwam ie vrolijk kwispelend op me af. We sloten vriendschap en heb hem zeker 10 minuten aangehaald en hij kroop helemaal tegen me aan.

Bij het volgende gehucht was het tijd voor een welverdiende kop koffie. De zon probeerde inmiddels door de wolken heen ter breken.
Weer onderweg was het tijd om mijn dagelijkse portie verse heerlijke bramen te plukken en onder het lopen op te peuzelen. Dit ervaar ik echt als momenten van vrijheid en tevredenheid. Maakt dat ik me rijk voel: in mijn rugzak zit alles wat ik nodig heb, ik heb mezelf, een prachtige omgeving en eet de vruchten die de natuur me schenkt. Wat wil een mens nog meer. Ik voel intense vrede in me.

Onderweg kom ik Ritz, Manuel en de 3 Canadese meisjes tegen, pannekoeken etend bij een oud vrouwtje. Mijn reisgids waarschuwt voor de buitensporige prijs die het oude vrouwtje voor de pannekoeken vraag. Ik loop gauw door, mede dook omdat ik niet met hun samen wil lopen. Ik loop nog steeds het liefst alleen. Na een half uur komt ene Duitse man op me af met de vraag of ik zijn paspoort en pelgrimspas onderweg heb gevonden. Ik moet hem helaas teleurstellen. Ik bid voor hem dat ie ze terug mag vinden. Zonder plegrimpas kom je geen pelgrimpension in en zonder paspoort het land niet meer uit.

Na een flinke afdaling is daar dan opeens Triacastela, een leuk oud dorp. Tegenover de pelgrimsherberg zitten 2 Spaanse pelgrims die ik onderweg een paar keer ben tegengekomen en ze bieden me een biertje aan. Na een tijdje voegt Anna, ook een Spaanse, zich bij ons. Ik heb mijn schoenen inmiddels uitgedaan, want mijn voeten moeten ademen en uitrusten. Ik geniet van een heerlijke russische salade met tonijn en praat 'n tijd met Anna, nadat de 2 Spanjaarden weer vertrokken zijn.

Ik wil door naar Samos, want het lijkt me bijzonder om in het klooster van Samos ('t oudste van Spanje) Het is nog ongeveer 9 km lopen. Het eerste half uur loop ik langs de weg, hergeen niet echt prettig is. Maar als ik dan de weg verlaat, kom ik in een landschap terecht dat lijkt op de tekeningen van Rien Poortvliet en verwacht ieder moment de kaboutertjes en elfjes te zien ;-) Ik heb het rijk helemaal voor me alleen. Soms zie ik in gedachte Dayla vrolijk voor me uit rennen en dan krijgen mijn voeten vleugels. Ik geniet van de sprookjesachtige omgeving. En dan opeens zie ik geen gele pijlen meer, of jacobsschelpen die me de weg wijzen. Ik hoor verderop auto's en besluoot richting de straat te lopen in de hoop daar een bord met Samos erop te zien. Helaas zie ik geen borden. Ik ga zitten op een bank en neem mijn reisgids bij de hand, maar daar wordt ik ook niet wijzer van. De kleine gehuchtjes staan er namelijk niet in vermeld. Ik loop nu namelijk de alternatieve route, omdat die qua landschap de mooiste is.

Ik maan mezelf rustig te blijven. Ik ben doodmoe en kan het me niet permitteren om me te verlopen. Ik loop naar het eerstvolgende gehucht en vraag aan 'n man naar Samos. Hij wijst me het pad en ik zit gelukkig nog goed. Ik moet leren vertrouwen op mijn innerlijk kompas en de stem van mijn ego (die zegt je zit fout) tot stilte leren manen, want hij is misleidend.

Ik kan bijna niet meer en denk aan Dayla én vraag God om kracht en ik vind weer kracht. En dan is daar het bord: Samos 1 km. Ik heb inmiddels ruim 29 km gelopen, dan lukt die ene ook nog wel.
En dan, als ik een bocht omloop, ligt onder me Samos met z'n majustieuze klooster. Een streling voor het oog en laat me de vermoeidheid in voeten en benen vergeten (voor even).

De ingang naar het pelgrimpension loop ik voorbij, omdat ik door de vermoeidheid de gele pijl die naar de ingang wijst, over het hoofd had gezien. Ik loop naar de voorkant van het klooster en ben overweldigd door de grootsheid en pracht. Na aan een andere pelgrim gevraagd te hebben waar de ingang van het pelgrimpension is, sleep ik me erheen en wordt hartelijk ontvangen.

Nadat ik me heb ingeschreven en mijn stempel heb ontvangen, geniet ik van een heerlijke douche. De pelgrimmis in de kerk bij het klooster begin om 19.30 en die wil ik ondanks mijn enorme vermoeidheid, graag bijwonen. Maar eerst ga ik even naar de winkel om brood, kaas, yoghurt en drinken te kopen. Nadat ik de inwendige mens verzorgd heb, is het tijd voor de mis.

Maar eerst breng ik pap en mam via een sms op de hoogte waar ik ben. Papa volgt me via het ANWB-boek ieder dag en ik weet van mama dat hij 't heel moeilijk heeft gehad met mijn vertrek. Voor zijn geruststelling laat ik regelamtig wat van me horen, maar ook omdat ik het fijn vind om mijn ervaringen zo nu en dan te delen met het thuisfromnt. Mijn ouders, ze zijn me zo dierbaar. Ik realiseer me dat hier ieder dag en wil dan ook dankbaar en respectvol handelen naar deze 2 lieve mensen die me het leven hebben geschonken. Ik koester ze als nooit tevoeren en zal in mijn doen en laten er alles een proberen te doen om een liefdevolle en respectvolle dochter voor hen te zijn. Want ik ben niet altijd even makkelijk geweest en ze hebben regelmatig de handen vol aan me gehad.

Als ik de kerk betreed, voel ik ontzag. Wat een prachtige kerk. Van de mis zelf verstond ik uiteraard niets, maar ik heb op mijn eigen manier gebeden. De mis viel me fysiek zwaar, want ik moest wel 7 keer opstaan en mijn benen en voeten konden me nog amper dragen.
Dit was de 1e keer dat ik door een priester de hosti in de mond gelegd kreeg. Buiten sprak de priester me aan en vroeg waar ik vandaan kwam en ik zei dat ik Nederlandse was. Jammer dat ik niet met hem kan praten, omdat ik de Spaanse taal niet machtig ben.
Eenmaal terug in het pelgrimpension, ben ik in bed gaan liggen en meteen als een blok in slaap gevallen.

Inzichten van vandaag:
Sluit vriendschap met je angst en hij zal als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Stel nooit maximale doelen, maar uitsluitend minimale, want je kan altijd meer dan je denkt.
Ben dankbaar, respectvol en liefdevol naar je ouders; zij zijn mijn veilige thuishaven en hebben het beste met me voor. Luister voortaan goed naar hun wijze woorden. Onderzoek of ze in overeenstemming zijn met mijn innerlijke stem en zet je niet bij voorbaat af. Die tijd is voorbij. En ook al ben je het niet altijd met ze eens, respteer altijd hun mening.

Buen Camino,
Suus